జి.యస్.హాస్యకథలు+ వదినగారి కథలు

జి.యస్ హాస్యకథలు+ వదినగారి కథలు పుస్తకం ఇప్పుడు కినిగె లో దొరుకుతోంది.. ఇదిగో లింక్ ఇదే..

మా వదిన కామన్ సెన్స్.

తటవర్తి జ్ఞానప్రసూనగారు తీసుకువస్తున్న త్రైమాసిక లిఖితపత్రిక "మందాకిని" అక్టోబరు సంచికలో నా కథ "మా వదిన కామన్ సెన్స్."

మా వదిన కామన్ సెన్స్..

    మా వదినా మేమూ కూడా “స్వాతిసదన్ ”అపార్ట్ మెంట్స్ లోనే వుంటాము. ఆ అపార్ట్‍మెంట్స్ కి సెక్రటరీగా వున్న వదిన ప్రతి పండగకీ, పబ్బానికీ అందరికీ పోటీలు పెట్టేస్తుంటుంది. సాధారణంగా  పిల్లలకి క్విజ్ పోటీలు, ఆడవాళ్లకి వంటల, చేతిపనుల పోటీలూ, మగవారికి ఆటలపోటీలూ పెడుతూంటుంది. కానీ ఈసారి ఆగస్ట్ పదిహేనుకి పధ్ధతి మార్చేసింది. వయసులో చిన్నవాళ్ళు కనక పిల్లలకి యెలాగూ ప్రత్యేకంగా పోటీలు పెట్టక తప్పదు. కానీ మగవాళ్లకీ, ఆడవాళ్లకీ పోటీలు విడివిడిగా యెందుకూ.. మగవాళ్ళు వంటలు చేసేటట్లే ఆడవాళ్ళు ఆటలూ ఆడతారు అంటూ యిద్దరికీ కలిపే పోటీలు పెట్టింది. కానీ ఇద్దరినీ ప్రత్యర్ధులని చేసింది. అంటే మగవాళ్లంతా ఒక జట్టూ, ఆడవాళ్లంతా ఒక జట్టూ. ఆ జట్టుకీ, ఈ జట్టుకీ వంటలపోటీ ఒకటీ, ఆటలపోటీ ఒకటీ పెట్టింది. అసలే అనుభవజ్ఞులైన ఆడవాళ్ల జట్టు వంటలపోటీలో ప్రథమ బహుమతి గెల్చేసుకుంది. మరింక ఆటలపోటీగా త్రో బాల్ పెట్టింది.

   ఆగస్టు పదిహేను మరో రెండ్రోజుల్లోకి వచ్చేసింది. కానీ ఆటలపోటీమటుకు అందరికీ టైమ్ కుదరక యింకా అవలేదు. స్వతంత్రదినం రోజు గెలిచినవారికి బహుమతులివ్వాలి కదా. ముందుగానే బహుమతులు కొని తెచ్చిపెట్టుకోవాలాయె. ప్రతిదానికీ మా వదిన వెనకాల తోకలా నేనూ తయారవుతుంటాను కదా మరీ. అందుకని ఆ బహుమతులు కొనడానికి నన్ను సాయం రమ్మంది. అందుకే వదినతో కలిసి కోఠీకి వెళ్ళాను.

   ఎంతైనా వదిన అన్నీ యెంతో బాగా చేస్తుంది. పిల్లలకి మంచి మంచి కథల పుస్తకాలూ, పెన్నులూ కొంది. వంటలపోటీలో గెలిచిన ఆడవాళ్ళజట్టుకి ఒక్కొక్కరికి మంచి అందంగా వున్న గాజులు పెట్టుకునే బాక్సులు కొంది. మరింక త్రో బాల్ టీమ్ కి బహుమతులు కొనాలి.

  ఇంతలో అటుపక్కన యెవరో లేడీస్ హాండ్ బాగ్ లు సేల్ లో అమ్ముతున్నాడు. వెళ్ళి చూస్తే చాలా బాగున్నాయి. అంత తక్కువధరలో ఆ హాండ్ బాగ్ లు దొరకడమంటే గొప్పే. కానీ అప్పటికే ఆడవాళ్ళకి గాజులు పెట్టుకుందుకు బాక్సులు కొనేసామాయె.  కానీ ఈ బ్యాగులు చూస్తే వదలబుధ్ధి కావటం లేదు. వదిన కాసేపు ఆలోచించింది. చాలా బ్యాగులు కొంటామనీ యింకా ధర తగ్గించమనీ ఆ కొట్టువాడిని అడిగింది. ఏ కళ నున్నాడో వదిన మాటకి అతను సరే నన్నాడు. అంతే.. ఆడవాళ్ళు యెంతమందున్నారో అన్ని బాగ్‍లూ కొనేసింది. నాకు అర్ధం కాలేదు. “అదేంటి వదినా, లేడీస్ అందరికీ ఆ బాంగిల్‍బాక్సులు కొన్నావుగా!” అన్నాను.

  “ఇవీ వాళ్లకే” అంది కూల్‍గా.

  “అదేంటీ? ఇంకా ఆటలపోటీ అవలేదుగా. ఎవరు నెగ్గుతారో తెలీకుండా యెలా కొంటావ్? ఒకవేళ జెంట్స్ నెగ్గితే ఈ ప్రైజులు యెలా యిస్తాం?” అనడిగాను. వదిన నావంక సాభిప్రాయంగా చూసింది. “కాస్త కామన్ సెన్స్ ఉపయోగించు.” అంటూ యింక నావైపు చూడకుండా ఆ బాగులు రంగులు యేరడం మొదలుపెట్టింది.

     నాకు వుడుకుమోత్తనం లాంటిది వచ్చింది. నాకు కామన్ సెన్స్ లేదంటుందా! తనకే లేదు. లేకపోతే పోటీ యేమో ఆటలపోటీ.. అందులోనూ త్రోబాల్. మగవాళ్ళు కానీ బలం వుపయోగించి బంతి విసిరారంటే ఆడవాళ్ళు యెక్కడ పట్టుకోగలరూ?  మరి ఆ నెగ్గిన మగవాళ్ళకి ఈ గాజులపెట్టె యిస్తుందా.. లేక లేడీస్ హాండ్ బ్యాగ్ యిస్తుందా? మగవాళ్ళకి పనికొచ్చేవి కాకపోయినా కనీసం యింటిని అలంకరించే యే డెకరేటివ్ వస్తువులుకొన్నా బాగానే వుండేది. ఈ బాంగిల్ బాక్సులూ, బ్యాగులూ మగవాళ్లకి యేమని యిస్తాం! కానీ నాకు కామన్ సెన్స్ లేదన్న వదినతో యింక మాటలు పెంచలేదు. “చూడు చూడు.. యే రంగులు బాగుంటాయో..” అన్న వదినతో కలిసి నేను కూడా మంచిరంగుల్లో కావలసినన్ని బ్యాగులు సెలెక్ట్ చేసాను.

   ఇంటికి వచ్చానే కానీ నాకు లేనిదీ వదిన కున్నదీ అయిన ఆ  కామన్ సెన్స్ యేమిటో యెంత ఆలోచించినా నా బుర్ర కందలేదు. ఎంతసేపూ రేప్పొద్దున్న ఆ గాజులపెట్టెకానీ, హాండ్ బ్యాగు కానీ ప్రైజులుగా యిస్తున్నప్పుడు  యిచ్చే అధ్యక్షులూ, పుచ్చుకునే మగవారుకానీ యేమనుకుంటారోననే  బాధ నన్ను నిలవనివ్వటంలేదు. అప్పుడెప్పుడో చరిత్ర పాఠాల్లో చదివినట్లు గుర్తు.. ఖడ్గ తిక్కన యుధ్ధరంగం నుండి వెన్నుచూపించి వస్తే, ఆయన భార్య స్నానానికి మరుగు యేర్పరచి, అక్కడ అందుబాటులో పసుపుముద్ద కూడా పెట్టిందిట. అది చూసి తిక్కన పౌరుషంతో మళ్ళీ యుధ్ధానికి వెళ్ళాడుట. అంతకాకపోయినా  మగవాడికి కొంతైనా పౌరుషం వుంటుంది కదా! ఈ గాజులపెట్టె కానీ, హాండ్ బ్యాగుకానీ యిదిగో మీ బహుమతంటూ  చేతికిస్తే మగవాళ్ళ మొహాలు యెలా మారిపోతాయోనని వూహించుకుంటూంటేనే నాకు దడ పుట్టేసింది.

  నేను భయపడ్డానని కాలమాగదు కదా! ఆగస్టు పదిహేను రానే వచ్చింది.  అంతకుముందు సమయం  లేకపోవడం వల్ల అప్పుడే త్రోబాల్ పోటీ పెట్టడం, తర్వాత జెండా వందనం, ఆపైన బహుమతులివ్వడం జరుగుతుందని ముందురోజే వదిన అందరికీ సర్క్యులర్ పంపేసింది. గేమ్ ఆడడానికి టైమ్ పడుతుంది కనక అనుకున్న టైమ్ కన్నా ఓ గంట ముందే కార్యక్రమం మొదలుపెట్టేస్తానంది. యేం చేస్తానూ.. అలాగే ఓ గంట ముందే వెళ్ళాను.

  ఒక పీటీ సార్ పర్యవేక్షణలో పక్కనే వున్న గ్రౌండ్ లో త్రోబాల్ కోసం క్రమపధ్ధతిలో ముగ్గుతో కొలతలప్రకారం కోర్ట్ యేర్పాటు చేసింది. మధ్యలో నెట్ కూడా కొత్తగా కొందనుకుంటాను పొద్దుటెండ పడి తళతళలాడిపోతోంది. అనుకున్న సమయానికి అటూయిటూగా అందరూ వచ్చేసారు. పీటీసారే ఆ త్రోబాల్ ఆటకు జడ్జి. ఇంక యెవరైనా కాదనడానికి యేముంది? కానీ నాలో వున్న సంశయం మటుకు పోలేదు. మగవాళ్ళు యెంత ప్రస్తుతం ప్రాక్టీస్ లో లేకపోయినా కనీసం ఆట రూల్స్ అవీ కొంచెం గుర్తుండే వుంటాయి. మరింక కొందరు ఆడవాళ్ళు అప్పటికే పెరుగుతున్న యిద్దరు పిల్లలతోపాటు వీళ్ళ శాల్తీలు కూడా పెరిగిపోయుండడంతో మగవాళ్ళంత చురుగ్గా పరిగెట్టే స్థితిలో లేరు. పరుగు మాటటుంచుతే  బాల్ పట్టుకుందుకు కాస్త గబగబా ఓ అడుగు ముందుకేనా వెయ్యగలరోలేదో అనుమానమే. ఈమాత్రం దానికి ఆడడం కూడా యెందుకూ? నాకు కామన్ సెన్స్ లేదంది కానీ వదినకే లేదు కామన్ సెన్సు. ఇన్నాళ్ళకి వదినని కామన్ సెన్స్ లోనైనా మించిపోయేను అని ఆనందిస్తుంటే వదిన “స్వర్ణా.. తొందరగా రా!” అని పిలవడంతో గ్రౌండ్ లోకి వెళ్ళాను.

   ఆట మొదలైంది. పీటీ మాస్టారు చాలా స్త్రిక్ట్ గా వున్నాడు. రెండు టీముల్నీపిలిచి రూల్సన్నీ యేకరువు పెట్టాడు. మగవాళ్లంతా ఒకవైపు, ఆడవాళ్ళం ఇంకోవైపు విడిపోయాం. మా వదిన చాలా ముందుచూపుతో ఫస్ట్ అయిడ్ బాక్స్ కూడా తెప్పించింది. ఆ పీటీసార్ దానిని చూసి మావైపు జాలిగా చూసాడు. “యెందుకండీ ఆయన అలా చూస్తున్నారూ?” అని నా పక్కనున్న గుజరాతీ ఆవిడని అడిగాను. “బాల్ తగిలితే దెబ్బ బాగా తగుల్తుంది కదా! అసలే మనం ఆడవాళ్ళం.  అటువైపు బలంగా కొట్టే మగవాళ్ళు. అందుకని మనకి దెబ్బలు తగుల్తాయని అలా జాలిగా చూస్తున్నాడనుకుంటాను.” ఆవిడ తెలివినంతా వుపయోగించి సమాధాన మిచ్చిందావిడ. నాకు భయమేసింది. ఇప్పుడు నాకు తగలకూడని చోట యేదైనా దెబ్బ తగిలితే, బాల్ పట్టుకుందుకు పరిగెడుతున్నప్పుడు కాలు మడతపడి పడిపోతే.. ఇంట్లోవాళ్లకి యెంత యిబ్బందీ.. గబగబా వదిన దగ్గరికి పరిగెట్టాను. “వదినా, నేను ఆడను ఈ ఆట. నా బదులు యింకెవర్నైనా తీసుకో..” అనేసేను.

“అదేంటీ సడన్‍గా..?” అంది వదిన.

“దెబ్బలు తగిలి మంచం దిగలేకపోతే నాకు యెవరు చేస్తారు వదినా? తీరి కూర్చుని దెబ్బలు తగిలించుకోమంటావా?” ఉక్రోషంగా అడిగేను.

“దెబ్బలెందుకు తగుల్తాయీ?” అంది ఆశ్చర్యంగా..

“ఎందుకేవిటీ.. వాళ్లని చూడూ యెలా వున్నారో. వాళ్ళు మామూలుగా బంతి వేస్తేనే పట్టుకోడం కష్టం. ఇంక గేమ్ అంటే విజృంభించి ఆడేస్తారు. నేనాడనంతే..” అన్నాను చిన్నపిల్లలాగా.

“వాళ్ళు విజృంభించీ ఆడరు, నీకు దెబ్బలూ తగలవు. నాదీహామీ. నడు నడు.. “ అంటూ నన్ను బలవంతంగా కోర్టులోకి లాగేసింది.

  ఆట మొదలైంది. టాస్ గెలిచి సర్వీసు మేమే తీసుకున్నాం. ఎంత ఊపిరి బిగబట్టి, యెంత బలంగా వేసినా ఆ బాల్ నెట్ దాటి ఒక్కడుగు కన్న ముందుకి వెళ్ళలేదు. సర్వీసు మారింది. మగవాళ్ళ సర్వీసు. ఊపిరి బిగపట్టి వో మూలకి వెళ్ళిపోయి నిలబడ్డాను. 201 ఫ్లాట్ లో వుండే వెంకటేశ్వర్లుగారు చేసిన సర్వీసుని 405 లో వుండే అనూరాధ అట్టే పట్టేసుకుంది. అలాగ యిటు మేమూ, అటు వాళ్ళూ సర్వీసులు మారుతూ ఆడుతూనే వున్నాం. వాళ్ళొక్కటీ పట్టుకోడం లేదు. మావైపు బాల్ కూడా యెవరికీ తగలకూడదన్నంత సున్నితంగా వేస్తున్నారు.  చూస్తుండగానే మొదటిగేమ్ గెలిచేసాం.

  రెండోగేమ్ కూడా అలాగే అయింది. మధ్యలో పీటీసార్ యెందుకు మొత్తుకుంటున్నాడో, యెందుకు తలకొట్టుకుంటున్నాడో నాకు అర్ధంకాలేదు. రెండోగేమ్ కూడా మేమే గెలిచేసాం. పీటీసార్ అన్నయ్యతో యేదో గట్టిగా అంటూ జెండావందనానికి కూడా వుండకుండా వెళ్ళిపోయేడు.

    నేను సంతోషం పట్టలేక వదిన దగ్గరికి వెళ్ళి “ఓ.. ముందే మేచ్ ఫిక్సింగ్ చేసేసావన్న మాట. మరామాట నాకైనా చెప్పొచ్చుగా!” అన్నాను నిష్ఠూరంగా..

   “మేచ్ ఫిక్సింగ్ లేదూ.. యేమీలేదూ.. నీతో మొన్ననే అన్నానుగా.. ఆ కామన్ సెన్సే గెలిపించింది.” అంది వదిన. నాకు మళ్ళీ వుక్రోషం వచ్చేసింది. “ఏంటి వదినా, నాకు లేనిదీ, నీకు వున్నదీ.. ఆ కామన్ సెన్సూ?” అనడిగేను. వదిన నవ్వేసింది. “అంత  వుక్రోషం యెందుకూ? చెప్తాను విను. మనందరం యెవరం? ఒకళ్ళకొకళ్ళం అన్నాచెల్లెళ్ళం, అక్కా తమ్ముళ్ళ ల్లాంటివారం కదా! మగవాళ్ళకి యెదురుగా నిలబడి ఆడుతున్నది వాళ్ళింట్లోవాళ్ళూ, ఎదురింటి అన్నగారూ అని పిలిచేవాళ్ళే కదా! అలాంటప్పుడు యే మగవాడైనా యెదురుగా తనవాళ్ళనుకున్న ఆడవాళ్ళుంటే  బాల్ గట్టిగా వాళ్ళకి తగిలేలా వేస్తాడా? తన నైపుణ్యాన్నంతా చూపించేసి వాళ్లని పడగొట్టాలనుకుంటాడా? తనింట్లో ఆడవారి మీద గెలిచి మళ్ళీ యే మగవాడైనా యింట్లో సుఖంగా, శాంతిగా వుండగలడా? అందుకే మగవాళ్ళందరూ అంత సున్నితంగా ఆడారు. అదే నేనన్న కామన్ సెన్స్. అందుకే ఆ పీటీసార్ కి చిరాకొచ్చి వెళ్ళిపోయేడు ” అంది నవ్వుతూ.

   అప్పటికి నాకు కనువిప్పు కలిగింది. ఎంతైనా వదినకి కామన్ సెన్స్ యెక్కువే అనిపించింది. ఎదురుగా చూస్తే మగవాళ్లందరూ ఓడినందుకు హాయిగా నవ్వుకుంటూ జెండావందనానికి అన్నీ రెడీ చేస్తున్నారు. రెండుపోటీలూ మేమే గెలిచినందుకు మేము మగవాళ్ళకన్న ఎక్కువగానే నవ్వుకుంటూ జెండావందనం చేసి, రెండు బహుమతులూ ఆనందంగా అందుకున్నాం.

మా వదినా - వల్లంగిపిట్టా..

6-10-2017, స్వాతి వారపత్రికలో ప్రచురించబడిన నా "మా వదినా - వల్లంగిపిట్టా.." కథ.

మా వదినా _ వల్లంగిపిట్టా..

                                                                                      జి.యస్.లక్ష్మి..

               రెండు వారాల్నించి మా వదిన నన్ను ఓ పూట భోజనానికి రమ్మని పిలుస్తోంది. విశేషమేవిటి వదినా అంటే ఉట్టినే రాకూడదా అంటుంది.. మీ అన్నయ్యింటికి ఓ పూట భోజనానికి రావడానికి కారణం కూడా ఉండాలా అంటూ నిష్ఠూరాలు కూడా మొదలెట్టింది. అన్నయ్యింటికి భోజనానికి వెళ్లడం నాకు ఇష్టమే. వదిన వంట కమ్మగా చేస్తుంది. ఆప్యాయంగా వడ్డిస్తుంది. ఎంచక్కా కబుర్లు చెపుతుంటే టైమ్ ఎలా గడిచిపోతుందో కూడా తెలీదు. అంత మాటకారి. మరి వెళ్ళడానికి అభ్యంతరం ఎందుకంటే ఈ మధ్యనే అన్నయ్య, వదినా అమెరికా వెళ్ళి వాళ్ళ అబ్బాయిని చూసి వచ్చారు. ఈ మధ్య టెక్నాలజీ బాగా పెరగడం వల్ల వాళ్ళు అక్కడుండగానే యేయే ఊళ్ళు తిరిగారో, ఎవరెవరిళ్ళకి విజిట్ చేసారో అన్నీ వాట్స్ అప్ లో కబుర్లతో సహా ఫొటోలు కూడా వచ్చేసాయి. అంతేకాకుండా వారం క్రితం ఇటువైపు వస్తున్నప్పుడు అన్నయ్య, వదిన మాఇంటికి కూడా వచ్చి, ఓ పెర్ఫ్యూము బాటిలూ, చాక్లెట్లూ ఇవ్వడం కూడా జరిగిపోయింది. అందుకని, ఇప్పుడు వాళ్ళింటికి వెళ్ళినా వాళ్ళ పిల్లల ఆడియో, వీడియోలు చూపించి, నా బుర్ర తింటారన్న భయం లేదు. మరింక వెళ్ళడానికి నా తటపటాయింపు అంతా మా వదిన గురించే. ఏదో కారణం లేనిదే ఇన్నిసార్లు రమ్మనదు. అది ఏమిటా అని ఎన్నిరకాలుగా అడిగినా వదిన బైట పడట్లేదు. ఇంకేం చెయ్యను.. వదిన నిష్ఠూరాలు పడడం కన్న, ఓసారి వెళ్ళివచ్చేస్తే నా మనసులో అనుమానం తీరిపోతుంది కదాని ఓ రోజు బయల్దేరాను.

 ఎంతో ఆప్యాయంగా ఆహ్వానించింది వదిన. పక్కనే అన్నయ్యని చూసి “ఇవాళ ఆఫీస్ లేదా అన్నయ్యా?” అంటూ ఆశ్చర్యపోయాను. అన్నయ్య జవాబు చెప్పేలోగానే వదిన “నువ్వొస్తున్నావ్ కదా! కబుర్లు చెప్పుకుందామని శెలవు పెట్టేసార్లే.” అంది. అన్నయ్యకి దాపరికం లేదు. ఉన్నదున్నట్టు చెప్పేస్తాడని కొన్నికొన్నిసార్లు వదిన అన్నయ్యని అసలు విషయం చెప్పనివ్వక తనే ముందు సమాధానాలు చెప్పేస్తుంటుంది యిలాగే. ఏదో వుందనుకున్నాను. ఇంకేమీ మాట్లాడకుండా వేరే విషయాల్లోకి వెళ్ళిపోయాను.

 ఎంతో ఆప్యాయంగా కమ్మని భోజనం వడ్డించింది వదిన. తృప్తిగా భోంచేసి హాల్లో కొచ్చి కూర్చోబోతుంటే.. “ఇదిగిదిగో.. ఈ కుర్చీలో కూర్చో..” అంది వదిన టీపాయ్ పక్కన కొత్తగా వేసిన కుర్చీ చూపిస్తూ. ఏమో అక్కడెందుకు కూర్చోమందో అర్ధంకాక అయోమయంగానే వెళ్ళి కూర్చున్నాను. అన్నయ్య యెప్పుడూ పెద్దగా వున్న సోఫాలో కూర్చుంటాడు. కానీ ఇవాళ అన్నయ్య వంటింటి వైపు వెళ్ళే సింగిల్ సోఫాలో కూర్చుని వదిన వైపు సాభిప్రాయంగా చూసాడు. వదిన ఓకే అన్నట్లు తలాడించింది. ఏంటి వీళ్ళిద్దరూ. ఒకవేళ వాస్తు శాస్త్రాన్నేమైనా కొత్తగా చదవడం మొదలెట్టారా. అందుకే దిక్కులూ గట్రా సరిచూసుకుని అందరికీ సీటింగ్ అరేంజ్‍మెంట్లు చేస్తున్నారా అనిపించింది. నా పక్కనే వున్న సింగిల్ సోఫాలో కూర్చుంటూ వదిన “మంచినీళ్ళు తాగేవా స్వర్ణా.. తెమ్మంటావా..” అంటూ అన్నయ్యని సాభిప్రాయంగా చూసింది.. నేను వద్దనేలోగానే అన్నయ్య లేచి చుట్టూ తిరిగి నా పక్కనుంచే వంటింటి వైపెళ్ళేడు. ఎక్కడో ఓ పిట్ట కూత లాంటిది వినిపించింది. అదేంటీ.. వదిన లేవకుండా అన్నయ్య లేచేడూ అనుకుంటూ నేను లేవబోతుంటే అన్నయ్య మళ్ళీ నా చుట్టూ తిరిగి వచ్చి నాకు మంచినీళ్ళగ్లాసు అందించి తనకి వదిన కేటాయించిన సీట్లో కూర్చున్నాడు. మళ్ళీ యెక్కడో పిట్టకూత. వదిన నన్ను కుతూహలంగా చూస్తోంది. నేనదేమీ గమనించకుండా మొహమాటంగా అన్నయ్య చేతిలోని గ్లాసందుకున్నాను. ఓ రెండు నిమిషాలు వదిన పిల్లల చదువుల గురించి అడిగింది. నేను చెప్పే సమాధానం పట్టించుకోకుండా “అయ్యో, స్వర్ణకి అన్నం తిన్నాక వక్కపొడే యివ్వలేదూ.. ఏవండీ.. కిచెన్‍లో పైన డబ్బాలో వుంటుంది కాస్త తెస్తారా!” అంది. నాకు ఈసారి ఆశ్చర్యం వేసింది. అన్నయ్యని అలా పనికట్టుకుని వదిన యెందుకు లేపుతోందో తెలీక “పరవాలేదులే వదినా, నేను తెచ్చుకుంటాలే..” అనే లోపలే అన్నయ్య మళ్ళీ చటుక్కున లేచి నా చుట్టూ తిరుగుతూ వంటింటి వైపెళ్ళాడు. తిన్నగా వంటింటివైపు వెళ్ళకుండా యిలా నా చుట్టూ అన్నయ్య ప్రదక్షిణలు యెందుకు చేస్తున్నాడా అనుకుంటుండగానే మళ్ళీ యెక్కడిదో ఓ పిట్టకూత. వదిన నా మొహం వంక కుతూహలంగా చూడడం. అన్నయ్య వంటింట్లోంచి వక్కపొడి డబ్బా తెచ్చి మళ్ళీ నా చుట్టూ ప్రదక్షిణం చేసి, దానిని నా చేతిలో పెడుతుంటే మళ్ళీ పిట్టకూత. నేను ఆశ్చర్యంగా అటూ యిటూ చూస్తుంటే మా వదిన మొహం ఆనందంతో విచ్చుకుంది. నాకు యేం మాట్లాడాలో తెలీక అలా కూర్చుండిపోతే మళ్ళీ వదినే సినిమాల గురించి మాట్లాడుతూ, “అయ్యో.. స్వర్ణకి తమలపాకులు యివ్వడం మర్చిపోయేరండీ.. కడిగి, సున్నమూ, అవీ ఆ గట్టు మీద పైనే పెట్టాను. కాస్త తెండీ..”అనే వదిన మాట పూర్తయేలోపే మళ్ళీ అన్నయ్య ఠపీమని లేచి నిలబడి, ఎప్పట్లాగే నా చుట్టూ ప్రదక్షిణం చేస్తూ వంటింట్లోకి వెళ్ళాడు. మళ్ళీ పిట్ట కూత. నేను అయోమయంగా అటూ యిటూ చూస్తుంటే వదిన “యేంటి స్వర్ణా.. అలా చూస్తున్నావ్” అంది ముందుకి వంగుతూ.

“అహా. యేదో పిట్ట కూస్తున్నట్టుంటేనూ..” అన్నాను యింకా అటూ యిటూ చూస్తూ.. వదిన మొహం చాటంతయింది. “అదే.. నీ పక్కనున్న వాజ్ లో వున్న పూలలోంచి వస్తోంది కదా..” అంది. అవునవును అన్నాను అటువైపు తిరుగుతూ. చక్కటి ఫ్లవర్‍వాజ్. అందులో యెంచక్కటి రంగురంగుల రకరకాల పూలు. ఆ రంగులన్నీ అందరికీ ఆహ్లాదంగా కనిపించేలా పేర్చిన వదినలోని కళోపాసనకు ఉప్పొంగిపోతూ వాటిని చూస్తున్నాను. వదిన వెనకనుంచి “కనిపించిందా?” అంది. “యేవిటీ?” అన్నాను.. “యేవండీ.. యిలా రండీ..” అంటూ అన్నయ్యని పిలిచింది. అన్నయ్య మళ్ళీ నాచుట్టూ గుండ్రంగా తిరుగుతూ వచ్చి పక్కనున్న సోఫాలో కూర్చున్నాడు. ఆ పూలనే పరీక్షగా చూస్తున్న నేను అందులోంచి వచ్చిన పిట్టకూతకి ఆశ్చర్యపోయాను. పరీక్షగా చూస్తే ఆ పూల మధ్యలో ఓ పిచికలాంటి పిట్టబొమ్మ వుంది. ఆ కూత అందులోంచే వస్తోందని తెలుసుకుని ఆశ్చర్యంగా “అదేంటి వదినా..బటనేమీ నొక్కకుండానే కూస్తోందీ..” అన్నాను. అప్పటికి మా వదిన మొహం పూర్తిగా మందారంలా విచ్చుకుంది. ఇంక చెప్పడం మొదలుపెట్టింది. ఆ పిట్టబొమ్మకి ఆన్, ఆఫ్ చేసే మీటలు అక్కర్లేదుట. మనిషి పక్కనుంచి వెడుతుంటే చాలు సెన్సార్ చేసి కూసేస్తుందిట. అందుకే అన్నయ్య ఆ పక్కనుంచి వెళ్ళినప్పుడల్లా నాకు ఆ పిట్టకూత వినిపించిందట. ఆ పిట్ట అలా కూయడం నచ్చి అమెరికా నుంచి వదిన దానిని తెచ్చుకుందిట. వదిన చెప్పింది విన్నాక కేవలం అది చూపించడానికే వదిన నన్ను భోజనానికి పిలిచిందన్న విషయం అర్ధమైపోయింది. కానీ మరోవిషయం అర్ధంకాక వదిన్ని సూటిగానే అడిగేసాను. “అలా పిట్టకూత వినిపించాలనుకుంటే నువ్వే లేచి దానివైపు వెళ్ళొచ్చుకదా వదినా. దీనికోసం పాపం అన్నయ్యని శెలవుకూడా యెందుకు పెట్టించి, ప్రదక్షిణాలెందుకు చేయించడం?”

“సరిలే.. యేదో అనుకుంటే మరేదో అయిందిట. అల్లాగ యింత ముచ్చటపడి ఆ పిట్టని తెచ్చుకుంటే నేను దగ్గర కెడితే అది కూయటంలేదు. మీ అన్నయ్య అటు వెడితేనే కూస్తోంది. మరి మీ అన్నయ్యచేత శెలవు పెట్టించక యేం చెయ్యనూ?” అంది సాగదీసుకుంటూ. “అలా యెలా వదినా?” అన్నాను ఆ పాయింట్ అర్ధంకాక.

“ఎలా యేముందీ? ఆ పిట్ట ఆడదైవుంటుందీ. అందుకే మగవాళ్ళు వెడితేనే కూస్తోందీ.” అంది వుడుకుమోత్తనంతో.

 నాకు ఫక్కున నవ్వొచ్చేసింది.