నేను వ్రాసిన " మీ అమ్మ మారిపోయిందమ్మా.." కథ పై ప్రతిలిపి లో తక్కెడశిల జానీ భాషా చరణ్ చేసిన వీడియో సమీక్ష.. కింద లింక్ లో చూడండి.
"మీ అమ్మ మారిపోయిందమ్మా.." కథపై వీడియో సమీక్ష
Showing posts with label సమీక్ష. Show all posts
Showing posts with label సమీక్ష. Show all posts
Thursday, September 6, 2018
"మీ అమ్మ మారిపోయిందమ్మా.." కథపై వీడియో సమీక్ష
నేను వ్రాసిన " మీ అమ్మ మారిపోయిందమ్మా.." కథ పై ప్రతిలిపి లో తక్కెడశిల జానీ భాషా చరణ్ చేసిన వీడియో సమీక్ష.. కింద లింక్ లో చూడండి.
"మీ అమ్మ మారిపోయిందమ్మా.." కథపై వీడియో సమీక్ష
Tuesday, July 25, 2017
శోభన్బాబు - జీవితచరిత్ర
నేను నిన్ననే శ్రీ ఆకెళ్ళ రాఘవేంద్రగారు వ్రాసిన “శోభన్ బాబు - జీవిత చరిత్ర” చదివాను. దానికి టాగ్లైన్ “పరుగు ఆపడం ఓ కళ..” 360 పేజీల పుస్తకాన్ని మొదలుపెట్టినదానిని ఆపకుండా చదివేసానంటే ఆ పుస్తకం ఎంత బాగుందో అర్ధమైపోతుంది.
ఏ పుస్తకం యెందుకు చదవాలీ అని తెలుసుకోవాలనుకున్నవాళ్ళకు శ్రీ ఆకెళ్ళ రాఘవేంద్రగారు తెలియకుండా వుండరు. విద్యార్థులను విజయంవైపు నడిపించడానికి ప్రేరణ కలిగించే ఆయన ఉపన్యాసాలు, ఏ పుస్తకం యెందుకు చదవాలో చెపుతూ ఆయన యిచ్చిన వీడియోలూ యూ ట్యూబ్ లో చాలా చూసాను నేను. అందుకే ఈమధ్య లైబ్రరీకి వెళ్ళినప్పుడు ఆయన వ్రాసిన “శోభన్బాబు-జీవితచరిత్ర” కనపడగానే వెంటనే తీసుకుని చదవడం మొదలుపెట్టాను. అందాలనటుడు అయిన శోభన్బాబు మంచి వ్యక్తిత్వం గల మనిషి కూడానని విన్నందువల్ల ఆ విషయం తెలుసుకుందామనుకోడం ఒక కారణం అయితే, ప్రతి పుస్తకాన్నీ మంచి తర్కంతో ముడిపెడుతూ, పుస్తకం రచయిత గురించీ, పుస్తకంలోని విషయాల గురించీ అత్యంత ఆసక్తిదాయకంగా చెప్పే ఆకెళ్ల రాఘవేంద్రగారు వ్రాసిన పుస్తకం చదవాలనే ఆసక్తి మరో కారణం.
మామూలుగా యెవరి జీవితచరిత్రలువాళ్ళే రాసుకుంటారు. లేదా వాళ్ళు బ్రతికుండగానే పర్యవేక్షించుకుంటూ మరొకరిచేత వ్రాయించుకుంటారు. కానీ ఈ పుస్తకం అలాకాదు. శోభన్బాబు మరణించాక ఆయన అభిమానులు తండోపతండాలుగా చెన్నైకి వెళ్ళారు. అశృతప్త నయనాలతో ఆ మహా నటుడికి వీడ్కోలిచ్చారు. ఎప్పుడూ యే సినిమా ఉత్సవానికీ హాజరవని, అభిమానసంఘాలను అంతగా ఉత్సాహపరచని శోభన్బాబుకి ఆయన చనిపోయినప్పుడు అంతమంది అభిమానులు రావడం ఈ రచయితకు విడ్డూరంగా తోచింది.
ఏముంది శోభన్బాబులో.. అందమా? అభినయమా? ఆదర్శమా? వ్యక్తిత్వమా? ఏ ఆకర్షణశక్తి ఇంతమందిని కట్టిపడేసి వుంటుందనే ఆలోచన వచ్చిన రచయిత రాఘవేంద్రగారు శోభన్బాబు జీవితాన్ని పరిశీలించి, ఆయనలో ఒక ఆదర్శనీయ వ్యక్తిత్వం వుందని తోచి ఈ పుస్తకం వ్రాసారు. పుస్తకం వ్రాయడంకోసం వివరాలు సేకరించడం ఒక పెద్ద పని. రచయిత అన్ని రంగాలనుంచీ వివరాలు సేకరించడం ఒక యెత్తయితే శోభన్బాబు వ్రాసినట్లు వ్రాయడం మరో యెత్తు. అది ఈ పుస్తకానికి ఎంతో అందాన్నీ, హుందాతనాన్నీ, నిండుతనాన్నీ యిచ్చింది. ఈ రచనను ఒక soliloquy పధ్ధతిలో వ్రాసానని రచయితే ముందుమాటలో చెప్పారు.
శోభన్బాబు స్వతహాగా అంతర్ముఖి. లా చదవడానికంటూ చెన్నైలో భార్యతో కాపురం పెట్టి, నటనమీద అభిలాష తో స్టూడియోలచుట్టూ తిరిగే రోజుల్నించి, ఆ రంగంలో తనకంటూ ఒక ఇమేజ్ యేర్పరుచుకోవడమే కాకుండా, వృత్తికీ, కుటుంబానికీ కూడా సమయాన్ని సరిగ్గా విభజించుకున్న మనిషాయన. జీవితంలో దేనినైన సాధించాలంటే పరుగు పెట్టడం తప్పనిసరి. కానీ ఆ పరుగు యెక్కడ ఆపాలో చాలామందికి తెలీదు. ఆ విషయం తెలుసుకుని, అందాలనటుడుగానే తన అభిమానుల గుండెల్లో నిలిచిపోయిన నటుడు శోభన్బాబు.
ఈ పుస్తకం చదువుతుంటే మెరుపువెలుగుల సినీ ప్రపంచంలో శోభన్బాబు నిలదొక్కుకుందుకు పడ్ద శ్రమ, నిలబడ్డాక దానిని నిలుపుకుకుందుకు పడ్ద తపన, మధ్యలో సినిమాలు ఫ్లాపయినప్పుడు పడిన మనోవేదన, తర్వాత వరస విజయాలతో ఆయన అందుకున్న అవార్డులు అన్నీ మన కళ్ళముందు శోభన్బాబు చెపుతున్నట్లే వుంటుంది.
చిన్నప్పుడెప్పుడో “కళ కళకోసమా?” అన్న నవల చదివాను. అందులో నాట్యం మీదున్న అభిమానం కొద్దీ కథానాయిక తన వ్యక్తిగత జీవతాన్ని వదులుకుంటుంది. అలాగే చాలామంది మంచి కళాకారులయ్యుండి కూడా వారిలోని ప్రతిభను వారిలోనే తొక్కిపట్టుకుని, బ్రతుకుతెరువుకోసం వారి మనసుకు నచ్చని ఉద్యోగాలు చేస్తూ జీవితాన్ని వెళ్ళదీసేస్తుంటారు. కానీ శోభన్బాబు యెంతో ప్రతిభావంతంగా తనకి యిష్టమైన నటననే వృత్తిగా స్వీకరించినా కూడా అది తన వ్యక్తిగత జీవితానికి యెటువంటి భంగమూ కలగకుండా తన కుటుంబానికి కూడా అంత ప్రాధాన్యాన్నీ యిచ్చాడు. ఇది చాలా గొప్ప విషయం. సినిమా ఫీల్డంటే ఏదో పొద్దున్న పదిగంటలకి వెళ్ళి, సాయంత్రం అయిదింటికి యింటికొచ్చేసేది కాదు. అక్కడ పనంటే మామూలుగా శారీరకంగా చేయడం కాదు. ప్రతి పాత్ర పోషించడానికీ యెన్నో రకాలైన మానసిక ఒత్తిళ్ళను తట్టుకోవలసుంటుంది. ఒకచోట పగలబడి నవ్వితే, మరోచోట భోరుమని యేడ్వవలసిన పరిస్థితి. అవన్నీ నటుడు అనుభవించి, ప్రేక్షకులని మెప్పించాలి. అటువంటి పాత్రలకి న్యాయం చేస్తూ, తన కుటుంబం తన మీదే ఆధారపడివుందన్న నిజాన్ని (అప్పట్లో చాలామంది నటులకు తెలియని నిజాన్ని) తెలుసుకున్న మనిషి శోభన్బాబు.
నేనూ- నా కథానాయికలూ అన్న చాప్టర్ లో ఆయనతో నటించిన కథానాయికల గురించి అప్పటి పత్రికలో వచ్చిన వ్యాసాలను ప్రచురించారు. ప్రతి ఒక్క కథానాయిక గురించీ శోభన్బాబు చాలా చక్కగా చెప్పారు.
ఒక హీరోగా సినిమారంగంలో నిలదొక్కుకుని, హీరోలాగే ఆ రంగం నుంచి నిష్క్రమించిన ఆకెళ్ళ రాఘవేంద్రగారు వ్రాసిన శోభన్ బాబు జీవితచరిత్ర పుస్తకం, అరుదైన ఫొటోలతో చాలా బాగుంది. నాకు చాలా నచ్చింది.
ఏ పుస్తకం యెందుకు చదవాలీ అని తెలుసుకోవాలనుకున్నవాళ్ళకు శ్రీ ఆకెళ్ళ రాఘవేంద్రగారు తెలియకుండా వుండరు. విద్యార్థులను విజయంవైపు నడిపించడానికి ప్రేరణ కలిగించే ఆయన ఉపన్యాసాలు, ఏ పుస్తకం యెందుకు చదవాలో చెపుతూ ఆయన యిచ్చిన వీడియోలూ యూ ట్యూబ్ లో చాలా చూసాను నేను. అందుకే ఈమధ్య లైబ్రరీకి వెళ్ళినప్పుడు ఆయన వ్రాసిన “శోభన్బాబు-జీవితచరిత్ర” కనపడగానే వెంటనే తీసుకుని చదవడం మొదలుపెట్టాను. అందాలనటుడు అయిన శోభన్బాబు మంచి వ్యక్తిత్వం గల మనిషి కూడానని విన్నందువల్ల ఆ విషయం తెలుసుకుందామనుకోడం ఒక కారణం అయితే, ప్రతి పుస్తకాన్నీ మంచి తర్కంతో ముడిపెడుతూ, పుస్తకం రచయిత గురించీ, పుస్తకంలోని విషయాల గురించీ అత్యంత ఆసక్తిదాయకంగా చెప్పే ఆకెళ్ల రాఘవేంద్రగారు వ్రాసిన పుస్తకం చదవాలనే ఆసక్తి మరో కారణం.
మామూలుగా యెవరి జీవితచరిత్రలువాళ్ళే రాసుకుంటారు. లేదా వాళ్ళు బ్రతికుండగానే పర్యవేక్షించుకుంటూ మరొకరిచేత వ్రాయించుకుంటారు. కానీ ఈ పుస్తకం అలాకాదు. శోభన్బాబు మరణించాక ఆయన అభిమానులు తండోపతండాలుగా చెన్నైకి వెళ్ళారు. అశృతప్త నయనాలతో ఆ మహా నటుడికి వీడ్కోలిచ్చారు. ఎప్పుడూ యే సినిమా ఉత్సవానికీ హాజరవని, అభిమానసంఘాలను అంతగా ఉత్సాహపరచని శోభన్బాబుకి ఆయన చనిపోయినప్పుడు అంతమంది అభిమానులు రావడం ఈ రచయితకు విడ్డూరంగా తోచింది.
ఏముంది శోభన్బాబులో.. అందమా? అభినయమా? ఆదర్శమా? వ్యక్తిత్వమా? ఏ ఆకర్షణశక్తి ఇంతమందిని కట్టిపడేసి వుంటుందనే ఆలోచన వచ్చిన రచయిత రాఘవేంద్రగారు శోభన్బాబు జీవితాన్ని పరిశీలించి, ఆయనలో ఒక ఆదర్శనీయ వ్యక్తిత్వం వుందని తోచి ఈ పుస్తకం వ్రాసారు. పుస్తకం వ్రాయడంకోసం వివరాలు సేకరించడం ఒక పెద్ద పని. రచయిత అన్ని రంగాలనుంచీ వివరాలు సేకరించడం ఒక యెత్తయితే శోభన్బాబు వ్రాసినట్లు వ్రాయడం మరో యెత్తు. అది ఈ పుస్తకానికి ఎంతో అందాన్నీ, హుందాతనాన్నీ, నిండుతనాన్నీ యిచ్చింది. ఈ రచనను ఒక soliloquy పధ్ధతిలో వ్రాసానని రచయితే ముందుమాటలో చెప్పారు.
శోభన్బాబు స్వతహాగా అంతర్ముఖి. లా చదవడానికంటూ చెన్నైలో భార్యతో కాపురం పెట్టి, నటనమీద అభిలాష తో స్టూడియోలచుట్టూ తిరిగే రోజుల్నించి, ఆ రంగంలో తనకంటూ ఒక ఇమేజ్ యేర్పరుచుకోవడమే కాకుండా, వృత్తికీ, కుటుంబానికీ కూడా సమయాన్ని సరిగ్గా విభజించుకున్న మనిషాయన. జీవితంలో దేనినైన సాధించాలంటే పరుగు పెట్టడం తప్పనిసరి. కానీ ఆ పరుగు యెక్కడ ఆపాలో చాలామందికి తెలీదు. ఆ విషయం తెలుసుకుని, అందాలనటుడుగానే తన అభిమానుల గుండెల్లో నిలిచిపోయిన నటుడు శోభన్బాబు.
ఈ పుస్తకం చదువుతుంటే మెరుపువెలుగుల సినీ ప్రపంచంలో శోభన్బాబు నిలదొక్కుకుందుకు పడ్ద శ్రమ, నిలబడ్డాక దానిని నిలుపుకుకుందుకు పడ్ద తపన, మధ్యలో సినిమాలు ఫ్లాపయినప్పుడు పడిన మనోవేదన, తర్వాత వరస విజయాలతో ఆయన అందుకున్న అవార్డులు అన్నీ మన కళ్ళముందు శోభన్బాబు చెపుతున్నట్లే వుంటుంది.
చిన్నప్పుడెప్పుడో “కళ కళకోసమా?” అన్న నవల చదివాను. అందులో నాట్యం మీదున్న అభిమానం కొద్దీ కథానాయిక తన వ్యక్తిగత జీవతాన్ని వదులుకుంటుంది. అలాగే చాలామంది మంచి కళాకారులయ్యుండి కూడా వారిలోని ప్రతిభను వారిలోనే తొక్కిపట్టుకుని, బ్రతుకుతెరువుకోసం వారి మనసుకు నచ్చని ఉద్యోగాలు చేస్తూ జీవితాన్ని వెళ్ళదీసేస్తుంటారు. కానీ శోభన్బాబు యెంతో ప్రతిభావంతంగా తనకి యిష్టమైన నటననే వృత్తిగా స్వీకరించినా కూడా అది తన వ్యక్తిగత జీవితానికి యెటువంటి భంగమూ కలగకుండా తన కుటుంబానికి కూడా అంత ప్రాధాన్యాన్నీ యిచ్చాడు. ఇది చాలా గొప్ప విషయం. సినిమా ఫీల్డంటే ఏదో పొద్దున్న పదిగంటలకి వెళ్ళి, సాయంత్రం అయిదింటికి యింటికొచ్చేసేది కాదు. అక్కడ పనంటే మామూలుగా శారీరకంగా చేయడం కాదు. ప్రతి పాత్ర పోషించడానికీ యెన్నో రకాలైన మానసిక ఒత్తిళ్ళను తట్టుకోవలసుంటుంది. ఒకచోట పగలబడి నవ్వితే, మరోచోట భోరుమని యేడ్వవలసిన పరిస్థితి. అవన్నీ నటుడు అనుభవించి, ప్రేక్షకులని మెప్పించాలి. అటువంటి పాత్రలకి న్యాయం చేస్తూ, తన కుటుంబం తన మీదే ఆధారపడివుందన్న నిజాన్ని (అప్పట్లో చాలామంది నటులకు తెలియని నిజాన్ని) తెలుసుకున్న మనిషి శోభన్బాబు.
నేనూ- నా కథానాయికలూ అన్న చాప్టర్ లో ఆయనతో నటించిన కథానాయికల గురించి అప్పటి పత్రికలో వచ్చిన వ్యాసాలను ప్రచురించారు. ప్రతి ఒక్క కథానాయిక గురించీ శోభన్బాబు చాలా చక్కగా చెప్పారు.
ఒక హీరోగా సినిమారంగంలో నిలదొక్కుకుని, హీరోలాగే ఆ రంగం నుంచి నిష్క్రమించిన ఆకెళ్ళ రాఘవేంద్రగారు వ్రాసిన శోభన్ బాబు జీవితచరిత్ర పుస్తకం, అరుదైన ఫొటోలతో చాలా బాగుంది. నాకు చాలా నచ్చింది.
Monday, July 24, 2017
కె.రామలక్ష్మిగారి "అద్దం" కథల సంపుటి..
కె.రామలక్ష్మిగారి
“అద్దం” కథలసంపుటి..
కె. రామలక్ష్మిగారి
కథలసంపుటి “అద్దం” చదవడం ఇప్పుడే పూర్తి చేసాను. నేను పుస్తకాలు విపరీతంగా చదివే రోజుల్లో
చాలా ఇష్టపడి చదివే రచయిత(త్రు)లలో ఈవిడ కూడా ఒకరు. ముఖ్యంగా ఈవిడ సృష్టించిన పార్వతీ,
కృష్ణమూర్తిల పాత్రలంటే ఎంతిష్టమో చెప్పలేను. 2009లో ప్రచురించబడిన, 278 పేజీలున్న
ఈ “అద్దం” పుస్తకంలో 28 కథలు ఉన్నాయి. ఏ కథ ప్రాముఖ్యత ఆ కథదే. చెప్పదలచుకున్న విషయాన్ని సూటిగా, సరళమైన భాషలో,
పాఠకుల గుండెల్లోకి విషయం వెళ్ళిపోయేలా చెప్పడం రామలక్ష్మిగారి ప్రత్యేకత.
పుస్తకానికి పెట్టినపేరు “అద్దం” కథపైనే శ్రీ బాపుగారు
ముఖచిత్రం వేసారు. ఆయన బొమ్మల గురించి వేరే చెప్పక్కర్లేదుగా..
వస్తు వైవిధ్యం వున్న ఈ కథల్లో అసలు కథల్లో వుండవల్సిన
క్లుప్తత, గాఢత, సంఘర్షణ, అనుభూతి లాంటివన్నీ అడుగడుగునా కనిపిస్తుంటాయి. ముఖ్యంగా
“అద్దం” కథలో ఆఖరి వాక్యాలు “పోవడం మంచిదైంది కదా!” అన్న వాక్యాలు చదువుతుంటే కళ్ళనీరు
గిర్రున తిరగక మానదు.
“నిజం కంటే సాక్ష్యం
ముఖ్యం” కథలో కొడుకుని భర్త చంపుతుంటే ప్రత్యక్షంగా చూసిన తల్లి మాట కోర్టులో చెల్లదుట.
ఆమె కేవలం ఆ కేసులో పార్టీయేనట. సాక్ష్యం కాదట…అంటూ ఆ తండ్రిని మనసు స్థిరంలేనివాడిలా
శిక్ష వెయ్యకుండా వదిలేసిన కోర్టు పధ్ధతులను గురించి చదువుతుంటే మనసు మండిపోతుంది.
“హృదయంలేని పట్నం”
కథలో ప్రస్తుతం పట్నవాసాల్లో తన గొడవే తప్ప యెదుటివాడు చచ్చినా సరే పట్టించుకోకపోవడం
అన్న ధోరణి యెక్కువవుతోందనుకుంటాము కానీ రామలక్ష్మిగారు ఆరోజుల్లోనే ఆ కథ వ్రాసేసారు.
ఉదయమనగా ఆస్పత్రి ముందు రోడ్డు మీద పడున్న శవాన్ని ఎంతమందో చూస్తూ కూడా పట్టించుకోరు.
ఆఖరికి చీకటి పడుతుండగా ఆ శవం మార్చ్యురీకి తరలిస్తారు. ఓ ధర్మదాత ఆ శవంపై కప్పిన ఆచ్ఛాదన,
ఆ శవాన్ని డ్రాయర్ లో తోసే బాయ్ తలకి మారుతుంది..అన్న వాక్యాలు చదువుతుంటే మనసు నీరు
కారిపోతుంది.
“అందమైన పొరుగు”
కథలో భర్త పక్కింటామెను మెచ్చుకుంటే భార్య పడే తపన చాలా హృద్యంగా చెప్పారు.
అన్ని కథలూ ఇలా మనసుని తట్టి లేపేవే. దిగ్గజాల్లాంటి
సాహితీపరులతో సన్నిహితంగా మెలిగే రామలక్ష్మిగారు వారి దగ్గర విలువలున్న కథలు వ్రాయాలని
తెలుసుకున్నానని చెప్పారు. “విలువ” అన్న మాటకి నిర్వచనం ఏమిటని రామలక్ష్మిగారు బైరాగిని
అడిగితే ఆయన ఇచ్చిన సమాధానం ఇలా వుంది.” కొన్నాళ్ళ తర్వాత నువ్వు రాసినవాటికి నువ్వే
సిగ్గు పడకుండా వుండగల్గినవి..” అన్న ఆ మాట ఎంత గొప్పదో కదా!. ఈ విషయం రామలక్ష్మిగారు
తమ ముందుమాటలో చెప్పారు. అంత విలువలను గుర్తించి రాసిన కథలు కనకే అప్పుడూ, ఇప్పుడూ,
ఎప్పుడూ కూడా వాటి విలువ అంత గొప్పగానూ నిలబడింది.
కె.రామలక్ష్మిగారు
వారి స్నేహితురాలు శాంతకు అంకితమిచ్చిన ఈ పుస్తకం ఎక్కడైనా లభిస్తే తప్పక చదవండి.
Thursday, January 26, 2012
కథాజగత్----కథా విశ్లేషణ--3
కథ---ఇట్స్ మై చాయిస్
రచయిత్రి--జ్యోతి వలబోజు
ఇట్స్ మై చాయిస్...
ఈ కథ నాకు ఎందుకు నచ్చిందంటే...
"హ..హ..హ..నిజంగా అలాగ జరిగితే ఎంత బాగుండును.."
అని ఈ కథ చదివిన ఆడవాళ్ళందరూ అనుకుంటారు కనుక.
ఒక తరం క్రితం వరకూ ఆడవాళ్లకి వరుణ్ణి తమంతట తాము ఎన్నుకోవడానికి ఎక్కువ అవకాశముండేది కాదు.
ప్రపంచం తెలీకుండా పెరిగిన ఆడపిల్లని ఎక్కడికైనా సరే తండ్రితోకాని, అన్నదమ్ములతో కాని తప్ప (ఆఖరికి మూడేళ్ళపిల్లవెధవైనా సరే మగవాడి తోడంటూ లేకుండా )ఒంటరిగా బయటికి పంపించేవారుకాదు.
ప్రపంచం తెలీని ఆ పిల్లకి తామే పూర్తి బాధ్యత తీసుకుని కుటుంబం, సాంప్రదాయం, చదువు, ఉద్యోగం చూసి పిల్లనిచ్చేవారు. పెళ్ళి కుదిర్చేటప్పుడు కూడా "ఒకమాట అమ్మాయిని అడుగుదాం" అనుకునే తల్లితండ్రులు కూడా తక్కువే ఆ రోజుల్లో.
" అమ్మాయి నచ్చిందా?" అని అబ్బాయి నడిగేవారు తప్పితే "అబ్బాయి నచ్చాడా?" అని అమ్మాయిని అడగడం తక్కువే.
ఆ అమ్మాయి కూడా అలాగే వుండేది. తండ్రి ఏరి కోరి, బోలెడు ఖర్చుపెట్టి చేసిన సంబంధం, తండ్రి లాగే భర్త కూడా తనని అపురూపంగా చూసుకుంటాడు అనుకుంటుంది.
కాని సంసారంలో అడుగు పెట్టాక కాని అందులో సాధకబాధకాలు ఆమెకి తెలీవు.
ఊహలకీ, వాస్తవానికీ వున్న తేడా తెలిసిన ఆమె ఆడపిల్లకి కూడా వరుణ్ణి ఎన్నుకునే అవకాశం వుంటే బాగుండు ననుకుంటుంది.
తనకి అలాంటి అవకాశం ఇక లేదు కనుక కనీసం తన కూతురి కైనా అటువంటి అదృష్టం వుంటే బాగుండుననుకుంటుంది.
అదిగో.. సరిగా అలాంటి ఆలోచనే ఎత్తుకుని ఈ కథ అల్లారు రచయిత్రి జ్యోతి వలబోజు.
వ్రతాలు, నోములూ చేస్తే మంచిమొగుడొస్తాడన్నట్టు ఇక్కడ కూడా అలాగే చేయించడం, ఈ రోజులకి తగ్గట్టు కంప్యూటర్ వాడకం, అందులో మార్పులూ, చేర్పులూ అన్నీ చూపించారు.
ఇలాంటి మార్పుల వల్ల పెళ్ళికాని అబ్బాయిలు పడ్డ ఇబ్బందులూ, పెళ్ళి కోసం అమ్మాయిలు కోరినట్టు మారడానికి సిధ్ధపడ్ద అబ్బాయిలూ ..అంతా చదువుతుంటే నిజంగా ఎదురుగా జరుగుతున్నట్టే అనిపించింది.
బ్రహ్మాది దేవతల దగ్గర్నుండీ అందర్నీ ఇందులోకి లాగారు.
చాలా సీరియస్ విషయాన్ని ఇలా తేలిక మాటలతో చెప్పడం చాలా కష్టం. అలాంటి కష్టాన్ని అవలీలగా సాధించారు రచయిత్రి.
ఇంకో ముఖ్యమైన విషయం.
మిగిలిన మనుషుల కన్న రచయిత కాస్త ముందుకాలానికి వెళ్ళి ఆలోచించాలంటారు.
ఈ కథలో రచయిత్రి ఆ విధంగా కూడా సఫలమయ్యారనే అనిపిస్తోంది.
ఎందుకంటే 2009 లో ఆవిడ ఊహించి రాసిన ఈ కథ ఇప్పటి పరిస్థితి చూస్తుంటే నిజమైనట్టే అనిపిస్తోంది.
ఈ రోజుల్లో చాలామంది ఆడపిల్లలు వరుణ్ణి ఎన్నుకుని "ఇట్స్ మై ఛాయిస్.." అని చెప్పుకుంటున్నారు.
అందుకనే ఈ కథ నాకు నచ్చింది.
______________________________________________________________________________________________
ఈ కథ మీరు ఇక్కడ చదవవచ్చు.
http://www.kathajagat.com/katha-jagattuloki-adugidandi/its-mai-cayis--jyoti-valaboju
కినిగె తెలుగు పుస్తకానికి కొత్త చిరునామా
రచయిత్రి--జ్యోతి వలబోజు
ఇట్స్ మై చాయిస్...
ఈ కథ నాకు ఎందుకు నచ్చిందంటే...
"హ..హ..హ..నిజంగా అలాగ జరిగితే ఎంత బాగుండును.."
అని ఈ కథ చదివిన ఆడవాళ్ళందరూ అనుకుంటారు కనుక.
ఒక తరం క్రితం వరకూ ఆడవాళ్లకి వరుణ్ణి తమంతట తాము ఎన్నుకోవడానికి ఎక్కువ అవకాశముండేది కాదు.
ప్రపంచం తెలీకుండా పెరిగిన ఆడపిల్లని ఎక్కడికైనా సరే తండ్రితోకాని, అన్నదమ్ములతో కాని తప్ప (ఆఖరికి మూడేళ్ళపిల్లవెధవైనా సరే మగవాడి తోడంటూ లేకుండా )ఒంటరిగా బయటికి పంపించేవారుకాదు.
ప్రపంచం తెలీని ఆ పిల్లకి తామే పూర్తి బాధ్యత తీసుకుని కుటుంబం, సాంప్రదాయం, చదువు, ఉద్యోగం చూసి పిల్లనిచ్చేవారు. పెళ్ళి కుదిర్చేటప్పుడు కూడా "ఒకమాట అమ్మాయిని అడుగుదాం" అనుకునే తల్లితండ్రులు కూడా తక్కువే ఆ రోజుల్లో.
" అమ్మాయి నచ్చిందా?" అని అబ్బాయి నడిగేవారు తప్పితే "అబ్బాయి నచ్చాడా?" అని అమ్మాయిని అడగడం తక్కువే.
ఆ అమ్మాయి కూడా అలాగే వుండేది. తండ్రి ఏరి కోరి, బోలెడు ఖర్చుపెట్టి చేసిన సంబంధం, తండ్రి లాగే భర్త కూడా తనని అపురూపంగా చూసుకుంటాడు అనుకుంటుంది.
కాని సంసారంలో అడుగు పెట్టాక కాని అందులో సాధకబాధకాలు ఆమెకి తెలీవు.
ఊహలకీ, వాస్తవానికీ వున్న తేడా తెలిసిన ఆమె ఆడపిల్లకి కూడా వరుణ్ణి ఎన్నుకునే అవకాశం వుంటే బాగుండు ననుకుంటుంది.
తనకి అలాంటి అవకాశం ఇక లేదు కనుక కనీసం తన కూతురి కైనా అటువంటి అదృష్టం వుంటే బాగుండుననుకుంటుంది.
అదిగో.. సరిగా అలాంటి ఆలోచనే ఎత్తుకుని ఈ కథ అల్లారు రచయిత్రి జ్యోతి వలబోజు.
వ్రతాలు, నోములూ చేస్తే మంచిమొగుడొస్తాడన్నట్టు ఇక్కడ కూడా అలాగే చేయించడం, ఈ రోజులకి తగ్గట్టు కంప్యూటర్ వాడకం, అందులో మార్పులూ, చేర్పులూ అన్నీ చూపించారు.
ఇలాంటి మార్పుల వల్ల పెళ్ళికాని అబ్బాయిలు పడ్డ ఇబ్బందులూ, పెళ్ళి కోసం అమ్మాయిలు కోరినట్టు మారడానికి సిధ్ధపడ్ద అబ్బాయిలూ ..అంతా చదువుతుంటే నిజంగా ఎదురుగా జరుగుతున్నట్టే అనిపించింది.
బ్రహ్మాది దేవతల దగ్గర్నుండీ అందర్నీ ఇందులోకి లాగారు.
చాలా సీరియస్ విషయాన్ని ఇలా తేలిక మాటలతో చెప్పడం చాలా కష్టం. అలాంటి కష్టాన్ని అవలీలగా సాధించారు రచయిత్రి.
ఇంకో ముఖ్యమైన విషయం.
మిగిలిన మనుషుల కన్న రచయిత కాస్త ముందుకాలానికి వెళ్ళి ఆలోచించాలంటారు.
ఈ కథలో రచయిత్రి ఆ విధంగా కూడా సఫలమయ్యారనే అనిపిస్తోంది.
ఎందుకంటే 2009 లో ఆవిడ ఊహించి రాసిన ఈ కథ ఇప్పటి పరిస్థితి చూస్తుంటే నిజమైనట్టే అనిపిస్తోంది.
ఈ రోజుల్లో చాలామంది ఆడపిల్లలు వరుణ్ణి ఎన్నుకుని "ఇట్స్ మై ఛాయిస్.." అని చెప్పుకుంటున్నారు.
అందుకనే ఈ కథ నాకు నచ్చింది.
______________________________________________________________________________________________
ఈ కథ మీరు ఇక్కడ చదవవచ్చు.
http://www.kathajagat.com/katha-jagattuloki-adugidandi/its-mai-cayis--jyoti-valaboju
కినిగె తెలుగు పుస్తకానికి కొత్త చిరునామా
Saturday, January 21, 2012
కథాజగత్---కథా విశ్లేషణ--2
కథ--అమ్మకో ఉత్తరం
రచయిత్రి---కల్పనా రెంటాల
బాధ్యతలు బంధాలని ఎలా శాసిస్తాయో ఈ కథ చెపుతుంది కనుక నాకు ఈ కథ నచ్చింది.
అత్తవారింటినుంచి కూతురు ఎప్పుడు వచ్చి తనని సంతోషపెడుతుందా అని ఎదురుచూసే తల్లికి, పుట్టింటికి వెళ్ళి కాస్త సేదదీరదామని వున్నా కదలనీయని కుటుంబబాధ్యతలుగల ఒక కూతురు ఆ తల్లి మనసు కష్టపడకుండా వుండాలని అమెరికాలో తను ఎంత సంతోషంగా వుంటోందో బుకాయింపుగా చెప్పడం మొదలుపెట్టి, ఆఖరికి తన మనసుని పట్టుకోలేక బేలపడి రాసిన ఉత్తరం ఈ కథ.
చిన్నప్పుడు చిన్న చిన్న గిన్నెలతో, పప్పు, బెల్లాలతో అన్నం, పప్పు వండి బుల్లి బుల్లి చేతులతో నోటిలో పెడుతుంటే పొంగిపోతుంది అమ్మ.
బువ్వాలాట లాడుతున్న బుల్లితల్లిని మురిపెంగా చూసుకుంటుంది.
అదే అమ్మ ఆ బుల్లితల్లికి పెళ్ళి చేసి అత్తవారింటికి పంపాక అనుక్షణం ఆరాటపడిపోతుంది. అల్లారుముద్దుగా పెంచుకున్న తన బంగారుతల్లి అక్కడ ఎలా సమర్ధించుకుంటోందోనన్న ఆలోచనతో ఆమె నుంచి వచ్చే ఒక చల్లనిమాట కోసం కొట్టుకుపోతూంటుంది.
ఎప్పుడు ఎప్పుడు ఆ బుల్లితల్లి ఇంటికి వస్తుందా అని వెయ్యికళ్ళతో ఎదురుచూస్తుంది.
కాని మరి ఆ బంగారుతల్లో...ఇప్పుడు బుల్లితల్లి కాదుకదా..
ఒక ఇంటికి ఇల్లాలు.
బాధ్యత గల ఒక తల్లి.
తగిలించుకున్న బంధాలు
తగులుకున్న బాధ్యతలు
మనసు మథనపడుతున్నా
మెదడు పనిచేయక తప్పని పరిస్థితుల్లో
బాధను అగాధాల్లో పాతిపెట్టి
పెదవులకు చిరునవ్వు అతికించుకుని
ఎంత హాయిగా వున్నానో
అనుకోక తప్పని పరిస్థితి.
తనకున్న చిన్న చట్రంలో ఇమిడిపోయి ఇతర విషయాల గురించి కనీసం ఆలోచించడానికి కూడా అవకాశమివ్వని పరుగెత్తే కాలంతో పాటు ఉరుకులూ, పరుగులతో నడిచే జీవనసరళి.
కాని అమ్మ మనసు తెలుసు. తను బాగానే వున్నానని పదిరోజులకొకసారైనా అమ్మకి చెప్పకపోతే ఆ తల్లి మనసు పడే ఆరాటం ఈ కూతురికి తెలుసు.
అందుకే సముద్రాల ఆవలితీరంనుంచి కూడా పని కట్టుకుని ఫోన్లు చేస్తుంది.
కాని పాపం.. ఆ తల్లికి అది సరిపోదు. పిల్ల ఒక్క ఉత్తరమ్ముక్క రాస్తే ఆ నాలుగు పదాలూ నలభైసార్లు చదువుకుంటే కాని ఆ తల్లికి సంతృప్తి వుండదు.
ఏడాది కోసారైనా వచ్చి తన దగ్గర ఓ నాలుగు రోజులుంటే తప్ప ఆ తల్లి కడుపు నిండదు.
ఇది ప్రతి తల్లీ, కూతురూ అనుభవించే ఆవేదనే.
దానినే కల్పన రెంటాల ఒక కథలా రాసారు.
ఆ కథ ఇలా మొదలౌతుంది,
అమెరికా నుంచి ఫోన్ చేసినా మాట్లాడడం కుదరకపోవడం వల్ల ఈ కథలో కూతురికి పెన్ పట్టుకుని కాగితాలు ముందేసుకుని (అవి కూడా టిష్యూపేపర్లు) ఇండియాలో వున్న తల్లికి తెలుగులో ఉత్తరం రాయడం తప్పలేదు. తల్లి ఈమెయిల్ ఇవ్వడం నేర్చుకోకపోయినందుకు ఒకవిధంగా నిష్ఠూరమాడుతూనే ఉత్తరం రాయడం మొదలెట్టిన ఆమె అమెరికా జీవనసరళి ఎలా వుంటుందో వర్ణిస్తుంది.
అక్కడి జీవితం ఎంత యాంత్రికమైనదో చెప్తూ, అది సుఖంగా బతకడానికి ఎంత అనుకూలంగా వుంటుందో చెపుతూ..ఆ ధోరణిలో మనుషులు మిషన్లలా ఎలా మారిపోతారో చెపుతుంది.
యంత్రాలతో పాటు ఒక యంత్రంలా మారిపోవాలనుకుంటున్న ఆమె అలా రాస్తూండగానే ఆమె మనసు తల్లి ఒడిని చేరిపోతుంది. ఆమె గుండె పట్టేస్తుంది. ఈ మాట చదువుతున్నప్పుడు మనకి కూడా గుండె పట్టేస్తుంది.
తన కుటుంబాన్ని బాధ్యతగా నడిపించుకునే క్రమంలో తల్లికి ఉత్తరం రాయలేకపోవడం, అనుకున్నప్పుడల్లా పుట్టింటికి రాలేకపోవడం అన్నవి తనకి తనే సమర్ధించుకుంటుంది.
కాని మనసులో ఎక్కడో దాగున్న తడి ఆమె కళ్ళని చెమ్మగిలజేస్తుంది.
అనురాగాలు, ఆప్యాయతలూ మనలని అంత తొందరగా వదిలిపోవని ఈ కథ నిరూపిస్తుంది.
ఈ సెంటిమెంటుతో పాటు రచయిత్రి అమెరికా జీవనవిధానం గురించి కూడా చక్కగా చెప్పారు. కథ మొదలుపెడితే కదలకుండా చదివింపజేస్తుంది.
ఆఖరున కాస్త గుండె బరువెక్కుతుంది కూడా.
-------------------------------------------------------------------------------------------
ఈ కథ మీరు ఇక్కడ చదవవచ్చు.
http://www.kathajagat.com/katha-jagattuloki-adugidandi/am-mako-uttaram---kalpana-rentala
కినిగె తెలుగు పుస్తకానికి కొత్త చిరునామా
రచయిత్రి---కల్పనా రెంటాల
బాధ్యతలు బంధాలని ఎలా శాసిస్తాయో ఈ కథ చెపుతుంది కనుక నాకు ఈ కథ నచ్చింది.
అత్తవారింటినుంచి కూతురు ఎప్పుడు వచ్చి తనని సంతోషపెడుతుందా అని ఎదురుచూసే తల్లికి, పుట్టింటికి వెళ్ళి కాస్త సేదదీరదామని వున్నా కదలనీయని కుటుంబబాధ్యతలుగల ఒక కూతురు ఆ తల్లి మనసు కష్టపడకుండా వుండాలని అమెరికాలో తను ఎంత సంతోషంగా వుంటోందో బుకాయింపుగా చెప్పడం మొదలుపెట్టి, ఆఖరికి తన మనసుని పట్టుకోలేక బేలపడి రాసిన ఉత్తరం ఈ కథ.
చిన్నప్పుడు చిన్న చిన్న గిన్నెలతో, పప్పు, బెల్లాలతో అన్నం, పప్పు వండి బుల్లి బుల్లి చేతులతో నోటిలో పెడుతుంటే పొంగిపోతుంది అమ్మ.
బువ్వాలాట లాడుతున్న బుల్లితల్లిని మురిపెంగా చూసుకుంటుంది.
అదే అమ్మ ఆ బుల్లితల్లికి పెళ్ళి చేసి అత్తవారింటికి పంపాక అనుక్షణం ఆరాటపడిపోతుంది. అల్లారుముద్దుగా పెంచుకున్న తన బంగారుతల్లి అక్కడ ఎలా సమర్ధించుకుంటోందోనన్న ఆలోచనతో ఆమె నుంచి వచ్చే ఒక చల్లనిమాట కోసం కొట్టుకుపోతూంటుంది.
ఎప్పుడు ఎప్పుడు ఆ బుల్లితల్లి ఇంటికి వస్తుందా అని వెయ్యికళ్ళతో ఎదురుచూస్తుంది.
కాని మరి ఆ బంగారుతల్లో...ఇప్పుడు బుల్లితల్లి కాదుకదా..
ఒక ఇంటికి ఇల్లాలు.
బాధ్యత గల ఒక తల్లి.
తగిలించుకున్న బంధాలు
తగులుకున్న బాధ్యతలు
మనసు మథనపడుతున్నా
మెదడు పనిచేయక తప్పని పరిస్థితుల్లో
బాధను అగాధాల్లో పాతిపెట్టి
పెదవులకు చిరునవ్వు అతికించుకుని
ఎంత హాయిగా వున్నానో
అనుకోక తప్పని పరిస్థితి.
తనకున్న చిన్న చట్రంలో ఇమిడిపోయి ఇతర విషయాల గురించి కనీసం ఆలోచించడానికి కూడా అవకాశమివ్వని పరుగెత్తే కాలంతో పాటు ఉరుకులూ, పరుగులతో నడిచే జీవనసరళి.
కాని అమ్మ మనసు తెలుసు. తను బాగానే వున్నానని పదిరోజులకొకసారైనా అమ్మకి చెప్పకపోతే ఆ తల్లి మనసు పడే ఆరాటం ఈ కూతురికి తెలుసు.
అందుకే సముద్రాల ఆవలితీరంనుంచి కూడా పని కట్టుకుని ఫోన్లు చేస్తుంది.
కాని పాపం.. ఆ తల్లికి అది సరిపోదు. పిల్ల ఒక్క ఉత్తరమ్ముక్క రాస్తే ఆ నాలుగు పదాలూ నలభైసార్లు చదువుకుంటే కాని ఆ తల్లికి సంతృప్తి వుండదు.
ఏడాది కోసారైనా వచ్చి తన దగ్గర ఓ నాలుగు రోజులుంటే తప్ప ఆ తల్లి కడుపు నిండదు.
ఇది ప్రతి తల్లీ, కూతురూ అనుభవించే ఆవేదనే.
దానినే కల్పన రెంటాల ఒక కథలా రాసారు.
ఆ కథ ఇలా మొదలౌతుంది,
అమెరికా నుంచి ఫోన్ చేసినా మాట్లాడడం కుదరకపోవడం వల్ల ఈ కథలో కూతురికి పెన్ పట్టుకుని కాగితాలు ముందేసుకుని (అవి కూడా టిష్యూపేపర్లు) ఇండియాలో వున్న తల్లికి తెలుగులో ఉత్తరం రాయడం తప్పలేదు. తల్లి ఈమెయిల్ ఇవ్వడం నేర్చుకోకపోయినందుకు ఒకవిధంగా నిష్ఠూరమాడుతూనే ఉత్తరం రాయడం మొదలెట్టిన ఆమె అమెరికా జీవనసరళి ఎలా వుంటుందో వర్ణిస్తుంది.
అక్కడి జీవితం ఎంత యాంత్రికమైనదో చెప్తూ, అది సుఖంగా బతకడానికి ఎంత అనుకూలంగా వుంటుందో చెపుతూ..ఆ ధోరణిలో మనుషులు మిషన్లలా ఎలా మారిపోతారో చెపుతుంది.
యంత్రాలతో పాటు ఒక యంత్రంలా మారిపోవాలనుకుంటున్న ఆమె అలా రాస్తూండగానే ఆమె మనసు తల్లి ఒడిని చేరిపోతుంది. ఆమె గుండె పట్టేస్తుంది. ఈ మాట చదువుతున్నప్పుడు మనకి కూడా గుండె పట్టేస్తుంది.
తన కుటుంబాన్ని బాధ్యతగా నడిపించుకునే క్రమంలో తల్లికి ఉత్తరం రాయలేకపోవడం, అనుకున్నప్పుడల్లా పుట్టింటికి రాలేకపోవడం అన్నవి తనకి తనే సమర్ధించుకుంటుంది.
కాని మనసులో ఎక్కడో దాగున్న తడి ఆమె కళ్ళని చెమ్మగిలజేస్తుంది.
అనురాగాలు, ఆప్యాయతలూ మనలని అంత తొందరగా వదిలిపోవని ఈ కథ నిరూపిస్తుంది.
ఈ సెంటిమెంటుతో పాటు రచయిత్రి అమెరికా జీవనవిధానం గురించి కూడా చక్కగా చెప్పారు. కథ మొదలుపెడితే కదలకుండా చదివింపజేస్తుంది.
ఆఖరున కాస్త గుండె బరువెక్కుతుంది కూడా.
-------------------------------------------------------------------------------------------
ఈ కథ మీరు ఇక్కడ చదవవచ్చు.
http://www.kathajagat.com/katha-jagattuloki-adugidandi/am-mako-uttaram---kalpana-rentala
కినిగె తెలుగు పుస్తకానికి కొత్త చిరునామా
Thursday, July 1, 2010
మానవ ప్రయాణం - వారణాసి నాగలక్ష్మి
మానవ ప్రయాణం - కథాజగత్ పోటీ
ఈ కథ చదవాలంటే మీరు ఇక్కడ చదవొచ్చు.
http://www.kathajagat.com/katha-jagattuloki-adugidandi/manava-prayanam---varanasi-nagalaksmi
ఈ కథ నాకు ఎందుకు నచ్చిందంటే అన్ని రకాలుగానూ సుఖంగా వున్నా కూడా మానవుడికి ఇంకా ఈ అసంతృప్తి ఎందుకనుకుంటూ దానిని మానవుల జీవన విధాన పరిణామక్రియకి అనుసంధానించి కథ చెప్పడమనేది అంత తేలికైన విషయం కాదు. అందుకే నాకు నచ్చింది.
మానవ ప్రయాణం---వారణాసి నాగలక్ష్మి
జీవన్మరణాలనేవి మానవ జీవితం లో్ జరిగేవే. పుట్టాక మనిషి ఎలా జీవించాడో, జీవిస్తున్నాడో మనకి తెలుస్తుంది. భౌతికంగా కనిపిస్తుంది. కాని మరణానికి చేరువయిన మనిషి అంతరంగాన్ని శతాబ్దాలుగా మానవ జీవనవిధాన పరిణామదశతో పోల్చి చెప్పడమన్నది మామూలు విషయం కాదు. అక్కడే కథ మొదలౌతుంది.
మనిషి ఆటవిక దశ నుండి, పరిపాలనాధికారం కోసం యుధ్ధాలు చేసే కాలం దాటి, బానిసత్వ శృంఖలాల నుండి బయటపడేందుకు స్వతంత్ర పోరాటం సాగించే అధ్యాయం ముగించుకుని, స్వతంత్ర భారత దేశంలో రైతుల ఆత్మహత్యల పర్వం దాటి, సాంకేతిక విద్యని సమర్ధవంతంగా వుపయోగించుకుంటూ, తన చుట్టూ వాతావరణాన్ని తనకు అనుకూలంగా మార్చుకోగలిగే నవ నాగరిక సమాజం వరకూ సాగించిన ప్రయాణం ఈ కథలో చెప్పబడింది.
నవనాగరిక సమాజం ఏర్పడ్డాక , ఈ కథలో ప్రధానపాత్ర అయిన "మానవ్" తను విలాసంగా బ్రతకడానికి అన్ని హంగులూ అమర్చుకుని కూడా, దానితో తృప్తి పడలేక ఇంకా ఏదో చేసెయ్యాలనే తపనతో చేసిన పనే "బంగీ జంపింగ్". దీనినే "థ్రిల్" అంటుంటారు కొంతమంది. ఇది ప్రమాదకరమని తెలిసికూడా ప్రమాదం అంచులకి వెళ్ళినప్పుడు ఎలా వుంటుందో ననే ఒకరకమైన థ్రిల్ కోసం చేసిన సాహసం. ఆ సమయంలో అతను మరణం అంచులను స్పృశించినప్పుడు కలిగే భావాల మాలికే ఈ కథ.
ఒకప్పుడు కడుపు కింత తిండి, అది దొరికాక ఎండావానలకు రక్షణగా బట్ట, అదీ దొరికాక స్థిరనివాసాలు ఏర్పరచుకోవడంలో వుండడానికో ఇల్లూ ఇలాంటివన్నీ ప్రాధమికావసరాలు. రోజులు గడిచేలొద్దీ ఆ తిండిలోనే రకరకాల రుచులు, కట్టుకునే బట్టలోనే వివిధరీతులు, ఆఖరికి నివసించే ఇల్లు కూడా రూపాలు మారడమే కాదు దాని భావాలు కూడా మారిపోతూ వచ్చింది.
ప్రకృతికి అనుగుణంగా మెలగవలసిన ఈ పాంచభౌతిక శరీరం కోసం ప్రకృతి లోని వనరు లన్నింటినీ పీల్చి పిప్పిచేసి కృత్రిమంగా తన విలాసాల కోసం వినియోగించుకుంటున్న ఈ నవ నాగరిక మానవుడు ఇంకా ఏదో కావాలనీ, ఇంకా ఏదో సాధించాలనీ తహతహలాడిపోతున్నాడు. దేనికోసం అతని తపన? ఇంకా ఏమి సాధించాలని అతని ఆతృత? మరి మనిషికి ఇంక తృప్తి అంటూ వుండదా..
అన్నీ అనుభవిస్తూకూడా ఇంకా ఏదో కావాలనుకుంటూ తృప్తి లేకుండా పరుగులు పెట్టే ఈ మనిషి అసలైన తృప్తి ఎక్కడుందో తెలుసుకుందుకు ఎఫ్ఫుడైనా ప్రయత్నించాడా? నిజంగా చెప్పాలంటే మనిషికి తృప్తి అన్నది బైట ఎక్కడో లేదనీ, అతని లోకి అతను చూసుకుంటే అతనిలోనే వుందనీ తెలుస్తుంది. మనిషి అంతర్ముఖుడైతే కలిగే ఆత్మతృప్తి మరింక ఎక్కడా కనపడదు. అసలైన ఆ విషయం తెలీక మానవుడు అంతరిక్షానికి ప్రయాణించగలిగి కూడా ఇంకా ఏదో తెలీని తపనతో కొట్టుకుపోతున్నాడు. మనిషి తనలోకి తను చూసుకోకపోవడం వల్లే ఈ తపనంతా.
చివరలో మానవ్ అవిశ్రాంత ప్రయాణం మళ్ళీ మొదలయ్యింది అనే మాటతో ముగిసిన ఈ కథ చరిత్ర పునరావృత మవుతుందన్న సత్యాన్ని మరోసారి చెప్పినట్టయింది.
*************************************************************************
ఈ కథ చదవాలంటే మీరు ఇక్కడ చదవొచ్చు.
http://www.kathajagat.com/katha-jagattuloki-adugidandi/manava-prayanam---varanasi-nagalaksmi
ఈ కథ నాకు ఎందుకు నచ్చిందంటే అన్ని రకాలుగానూ సుఖంగా వున్నా కూడా మానవుడికి ఇంకా ఈ అసంతృప్తి ఎందుకనుకుంటూ దానిని మానవుల జీవన విధాన పరిణామక్రియకి అనుసంధానించి కథ చెప్పడమనేది అంత తేలికైన విషయం కాదు. అందుకే నాకు నచ్చింది.
మానవ ప్రయాణం---వారణాసి నాగలక్ష్మి
జీవన్మరణాలనేవి మానవ జీవితం లో్ జరిగేవే. పుట్టాక మనిషి ఎలా జీవించాడో, జీవిస్తున్నాడో మనకి తెలుస్తుంది. భౌతికంగా కనిపిస్తుంది. కాని మరణానికి చేరువయిన మనిషి అంతరంగాన్ని శతాబ్దాలుగా మానవ జీవనవిధాన పరిణామదశతో పోల్చి చెప్పడమన్నది మామూలు విషయం కాదు. అక్కడే కథ మొదలౌతుంది.
మనిషి ఆటవిక దశ నుండి, పరిపాలనాధికారం కోసం యుధ్ధాలు చేసే కాలం దాటి, బానిసత్వ శృంఖలాల నుండి బయటపడేందుకు స్వతంత్ర పోరాటం సాగించే అధ్యాయం ముగించుకుని, స్వతంత్ర భారత దేశంలో రైతుల ఆత్మహత్యల పర్వం దాటి, సాంకేతిక విద్యని సమర్ధవంతంగా వుపయోగించుకుంటూ, తన చుట్టూ వాతావరణాన్ని తనకు అనుకూలంగా మార్చుకోగలిగే నవ నాగరిక సమాజం వరకూ సాగించిన ప్రయాణం ఈ కథలో చెప్పబడింది.
నవనాగరిక సమాజం ఏర్పడ్డాక , ఈ కథలో ప్రధానపాత్ర అయిన "మానవ్" తను విలాసంగా బ్రతకడానికి అన్ని హంగులూ అమర్చుకుని కూడా, దానితో తృప్తి పడలేక ఇంకా ఏదో చేసెయ్యాలనే తపనతో చేసిన పనే "బంగీ జంపింగ్". దీనినే "థ్రిల్" అంటుంటారు కొంతమంది. ఇది ప్రమాదకరమని తెలిసికూడా ప్రమాదం అంచులకి వెళ్ళినప్పుడు ఎలా వుంటుందో ననే ఒకరకమైన థ్రిల్ కోసం చేసిన సాహసం. ఆ సమయంలో అతను మరణం అంచులను స్పృశించినప్పుడు కలిగే భావాల మాలికే ఈ కథ.
ఒకప్పుడు కడుపు కింత తిండి, అది దొరికాక ఎండావానలకు రక్షణగా బట్ట, అదీ దొరికాక స్థిరనివాసాలు ఏర్పరచుకోవడంలో వుండడానికో ఇల్లూ ఇలాంటివన్నీ ప్రాధమికావసరాలు. రోజులు గడిచేలొద్దీ ఆ తిండిలోనే రకరకాల రుచులు, కట్టుకునే బట్టలోనే వివిధరీతులు, ఆఖరికి నివసించే ఇల్లు కూడా రూపాలు మారడమే కాదు దాని భావాలు కూడా మారిపోతూ వచ్చింది.
ప్రకృతికి అనుగుణంగా మెలగవలసిన ఈ పాంచభౌతిక శరీరం కోసం ప్రకృతి లోని వనరు లన్నింటినీ పీల్చి పిప్పిచేసి కృత్రిమంగా తన విలాసాల కోసం వినియోగించుకుంటున్న ఈ నవ నాగరిక మానవుడు ఇంకా ఏదో కావాలనీ, ఇంకా ఏదో సాధించాలనీ తహతహలాడిపోతున్నాడు. దేనికోసం అతని తపన? ఇంకా ఏమి సాధించాలని అతని ఆతృత? మరి మనిషికి ఇంక తృప్తి అంటూ వుండదా..
అన్నీ అనుభవిస్తూకూడా ఇంకా ఏదో కావాలనుకుంటూ తృప్తి లేకుండా పరుగులు పెట్టే ఈ మనిషి అసలైన తృప్తి ఎక్కడుందో తెలుసుకుందుకు ఎఫ్ఫుడైనా ప్రయత్నించాడా? నిజంగా చెప్పాలంటే మనిషికి తృప్తి అన్నది బైట ఎక్కడో లేదనీ, అతని లోకి అతను చూసుకుంటే అతనిలోనే వుందనీ తెలుస్తుంది. మనిషి అంతర్ముఖుడైతే కలిగే ఆత్మతృప్తి మరింక ఎక్కడా కనపడదు. అసలైన ఆ విషయం తెలీక మానవుడు అంతరిక్షానికి ప్రయాణించగలిగి కూడా ఇంకా ఏదో తెలీని తపనతో కొట్టుకుపోతున్నాడు. మనిషి తనలోకి తను చూసుకోకపోవడం వల్లే ఈ తపనంతా.
చివరలో మానవ్ అవిశ్రాంత ప్రయాణం మళ్ళీ మొదలయ్యింది అనే మాటతో ముగిసిన ఈ కథ చరిత్ర పునరావృత మవుతుందన్న సత్యాన్ని మరోసారి చెప్పినట్టయింది.
*************************************************************************
Tuesday, June 29, 2010
భారం - అబ్బూరి ఛాయాదేవి
భారం --కథాజగత్ పోటీ
ఈ కథను మీరు ఇక్కడ చదవవచ్చు.
http://www.kathajagat.com/katha-jagattuloki-adugidandi/bharam---abburi-chayadevi
ఈ కథ వాస్తవాన్ని అద్దం లా చూపించిన కథ కనుక నాకు చాలా నచ్చింది.
పెద్దవారయిపోయి, రిటైరయిన తల్లితండ్రులు వాళ్ళిద్దరే ఒకరికి ఒకరు ఆసరాగా వుంటున్న రోజులివి. పిల్లల వుద్యోగ బాధ్యతల గురించి అర్ధం చేసుకున్న తల్లితండ్రులు వారినుంచి ఎటువంటి సహకారమూ ఆశించకుండా, వారికి భారమవకుండా శేషజీవితాన్ని గడుపుతున్న రోజులివి. కాని ఎంత సర్దుకుందామని ప్రయత్నించినా ఒక్కొక్క బలహీనమైన క్షణం లో తమ తమ పిల్లల దగ్గరినుంచి సాయం అందకపోయినా కనీసం మాటల్లో నైనా ఓదార్పు కనపడితే చూడాలనుకోవడం కూడా అత్యాశ గానే అయిపోయింది.
అలా ఆశించిన ఒక తల్లే అవని. తనూ, భార్యా, పిల్లలు మాత్రమే తన కుటుంబం అనుకునే ఈ రోజుల్లో భార్య తల్లితండ్రుల యోగ క్షేమాలను ఎవరు కనుక్కుంటారు. కాని ఒక్కగానొక్క కూతురిని అపురూపంగా పెంచి, ఒక అయ్య చేతిలో పెట్టి, "అల్లుడివైనా కొడుకువైనా నీవే బాబూ" అంటున్న అత్తామామల మీద ఏమాత్రం అభిమానం చూపించని అల్లుడు, తన కాపురం నిలబెట్టుకుందుకు(అవకాశవాది లాగ) భర్త మాట జవదాటని కూతురూ, ఆప్యాయంగా చేరదీద్దామనుకుంటున్న మనవడిని కూడా దగ్గరికి చేరనీయకపోవడం వలన వచ్చిన బాధా.. ఇవన్నీ అవనిని బాధపెడుతూంటాయి.
అసలు ఒకరు మనల్ని చూడాలనీ, మన తదనంతరం ఆస్తి వాళ్లకే వెడుతుంది కనుక అప్పుడప్పుడయినా తమ బాగోగులు వాళ్ళు కనుక్కుంటూ వుండాలనీ ఆశించడం తప్పు. బ్రతికున్నప్పుడయినా సరే, తర్వాతయినా సరే మనం మరొకరికి భారం కాకూడదు. అవని కూడా అలాగే తన కూతురికి భారం కావాలనుకోలేదు. కూతురు నుంచి డబ్బూ ఆశించలెదు, మనిషి సాయమూ ఆశించలేదు. కాని ఒక్క చిన్న ఓదార్పు మాట. "ఫరవాలేదమ్మా, నీకు నే నున్నానమ్మా.." అనే ఒక్క మనసును చల్లబరిచే మాట. దాని కోసం తపించిపోయింది. కాని పాపం ఆమెకి కూతురి నుంచి ఆ మాత్రం ఓదార్పు మాట కూడా రాలేదు.
కారణం.. అలా పొరపాటున అయినా ఒక్క ఓదార్పు మాటంటే తల్లితండ్రుల భారం తనమీద ఎక్కడ పడిపోతుందోనని కూతురు కుసుమ అనుకోవడం వల్లే అనిపిస్తుంది. చాలా కుటుంబాల లో ఏ విషయం లోనైనా నిర్ణయం తీసుకోవలసింది భర్తే. దానిని అక్షరాలా ఆచరించడం వరకే భార్య బాధ్యత. అదే సంప్రదాయాన్ని అనుసరించింది కుసుమ కూడా. భర్త మాటని కాదని తను చిక్కుల్లో పడదలుచుకోలేదు. సాఫీగా సాగిపోతున్నప్పుడు లేనిపోని కష్టం యెందుకు అనుకుంది. కాని తల్లి పడే మనోవ్యధ అర్ధం చేసుకోలేకపోయింది.
మన చుట్టూ ఇలాంటివాళ్ళు చాలామంది కనిపిస్తారు. ఏదో మాట్లాడతారు తప్పితే మనసుతో ఆలోచించరు. నిజంగా కనక మనసుతో ఆలోచిస్తే, అమ్మా నాన్న యింటికి వస్తున్నారంటే మనస్ఫూర్తిగా ఆహ్వానించాలి. కాని స్వంత ఆలోచన అంటూ లేనివారికి, లేకపోతే మనసులో మాట బైటకి చెప్పే అవకాశం లేనివారికి, అదీకాక కుసుమ లాగా భర్త మాటే వేదం గా శిరసావహించే వాళ్ళకి తల్లితండ్రులు తమ యింటికి వచ్చి యిబ్బంది పెట్టడం యిష్టం వుండక తప్పించుకుంటుంటారు.
కూతురు తనని కనీసం మనసులో మాట కూడా చెప్పుకోలేనంత పరాయిదానిగా చూడడం అవనికి మరీ బాధగా అనిపిస్తుంది. కూతురితో తనకు వున్న యిలాంటి అనుభవాలన్నీ స్నేహితురాలితో చెప్పుకుని తన మనసులోని భారాన్ని దించుకుంటుంది.
అదంతా సానుభూతిగా విని, స్నేహితురాలిచ్చిన సలహాకి అమాయకంగా, జాలిగా చూస్తుంది అవని.
ఈ ఆఖరిమాట చదువుతున్నప్పుడు మనసు కలుక్కుమంటుంది.
*********************************************************************************
ఈ కథను మీరు ఇక్కడ చదవవచ్చు.
http://www.kathajagat.com/katha-jagattuloki-adugidandi/bharam---abburi-chayadevi
ఈ కథ వాస్తవాన్ని అద్దం లా చూపించిన కథ కనుక నాకు చాలా నచ్చింది.
పెద్దవారయిపోయి, రిటైరయిన తల్లితండ్రులు వాళ్ళిద్దరే ఒకరికి ఒకరు ఆసరాగా వుంటున్న రోజులివి. పిల్లల వుద్యోగ బాధ్యతల గురించి అర్ధం చేసుకున్న తల్లితండ్రులు వారినుంచి ఎటువంటి సహకారమూ ఆశించకుండా, వారికి భారమవకుండా శేషజీవితాన్ని గడుపుతున్న రోజులివి. కాని ఎంత సర్దుకుందామని ప్రయత్నించినా ఒక్కొక్క బలహీనమైన క్షణం లో తమ తమ పిల్లల దగ్గరినుంచి సాయం అందకపోయినా కనీసం మాటల్లో నైనా ఓదార్పు కనపడితే చూడాలనుకోవడం కూడా అత్యాశ గానే అయిపోయింది.
అలా ఆశించిన ఒక తల్లే అవని. తనూ, భార్యా, పిల్లలు మాత్రమే తన కుటుంబం అనుకునే ఈ రోజుల్లో భార్య తల్లితండ్రుల యోగ క్షేమాలను ఎవరు కనుక్కుంటారు. కాని ఒక్కగానొక్క కూతురిని అపురూపంగా పెంచి, ఒక అయ్య చేతిలో పెట్టి, "అల్లుడివైనా కొడుకువైనా నీవే బాబూ" అంటున్న అత్తామామల మీద ఏమాత్రం అభిమానం చూపించని అల్లుడు, తన కాపురం నిలబెట్టుకుందుకు(అవకాశవాది లాగ) భర్త మాట జవదాటని కూతురూ, ఆప్యాయంగా చేరదీద్దామనుకుంటున్న మనవడిని కూడా దగ్గరికి చేరనీయకపోవడం వలన వచ్చిన బాధా.. ఇవన్నీ అవనిని బాధపెడుతూంటాయి.
అసలు ఒకరు మనల్ని చూడాలనీ, మన తదనంతరం ఆస్తి వాళ్లకే వెడుతుంది కనుక అప్పుడప్పుడయినా తమ బాగోగులు వాళ్ళు కనుక్కుంటూ వుండాలనీ ఆశించడం తప్పు. బ్రతికున్నప్పుడయినా సరే, తర్వాతయినా సరే మనం మరొకరికి భారం కాకూడదు. అవని కూడా అలాగే తన కూతురికి భారం కావాలనుకోలేదు. కూతురు నుంచి డబ్బూ ఆశించలెదు, మనిషి సాయమూ ఆశించలేదు. కాని ఒక్క చిన్న ఓదార్పు మాట. "ఫరవాలేదమ్మా, నీకు నే నున్నానమ్మా.." అనే ఒక్క మనసును చల్లబరిచే మాట. దాని కోసం తపించిపోయింది. కాని పాపం ఆమెకి కూతురి నుంచి ఆ మాత్రం ఓదార్పు మాట కూడా రాలేదు.
కారణం.. అలా పొరపాటున అయినా ఒక్క ఓదార్పు మాటంటే తల్లితండ్రుల భారం తనమీద ఎక్కడ పడిపోతుందోనని కూతురు కుసుమ అనుకోవడం వల్లే అనిపిస్తుంది. చాలా కుటుంబాల లో ఏ విషయం లోనైనా నిర్ణయం తీసుకోవలసింది భర్తే. దానిని అక్షరాలా ఆచరించడం వరకే భార్య బాధ్యత. అదే సంప్రదాయాన్ని అనుసరించింది కుసుమ కూడా. భర్త మాటని కాదని తను చిక్కుల్లో పడదలుచుకోలేదు. సాఫీగా సాగిపోతున్నప్పుడు లేనిపోని కష్టం యెందుకు అనుకుంది. కాని తల్లి పడే మనోవ్యధ అర్ధం చేసుకోలేకపోయింది.
మన చుట్టూ ఇలాంటివాళ్ళు చాలామంది కనిపిస్తారు. ఏదో మాట్లాడతారు తప్పితే మనసుతో ఆలోచించరు. నిజంగా కనక మనసుతో ఆలోచిస్తే, అమ్మా నాన్న యింటికి వస్తున్నారంటే మనస్ఫూర్తిగా ఆహ్వానించాలి. కాని స్వంత ఆలోచన అంటూ లేనివారికి, లేకపోతే మనసులో మాట బైటకి చెప్పే అవకాశం లేనివారికి, అదీకాక కుసుమ లాగా భర్త మాటే వేదం గా శిరసావహించే వాళ్ళకి తల్లితండ్రులు తమ యింటికి వచ్చి యిబ్బంది పెట్టడం యిష్టం వుండక తప్పించుకుంటుంటారు.
కూతురు తనని కనీసం మనసులో మాట కూడా చెప్పుకోలేనంత పరాయిదానిగా చూడడం అవనికి మరీ బాధగా అనిపిస్తుంది. కూతురితో తనకు వున్న యిలాంటి అనుభవాలన్నీ స్నేహితురాలితో చెప్పుకుని తన మనసులోని భారాన్ని దించుకుంటుంది.
అదంతా సానుభూతిగా విని, స్నేహితురాలిచ్చిన సలహాకి అమాయకంగా, జాలిగా చూస్తుంది అవని.
ఈ ఆఖరిమాట చదువుతున్నప్పుడు మనసు కలుక్కుమంటుంది.
*********************************************************************************
Monday, June 28, 2010
రంగుతోలు - నిడదవోలు మాలతి
రంగుతోలు--కథాజగత్ పోటీ
ఈ కథను మీరు ఇక్కడ చదవవచ్చు.
http://www.kathajagat.com/katha-jagattuloki-adugidandi/rangutolu---nidudavolu-malati
ఈ కథ నాకు ఎందుకు నచ్చిందంటే మనుషులందరూ భిన్న జాతులకు చెందిన వారయినా అందరిలోనూ ప్రవహించేది ఎర్రని రక్తమే అని భిన్నత్వం లో ఏకత్వం చూపించడం.
ప్రాణి భూమ్మీద పడగానే ఆడా మగా నిర్ధారించుకున్నాక వెంటనే తలయెత్తే ప్రశ్న తెలుపా నలుపా అని చెప్పుకోడంలో తప్పు లేదేమో. ఒకే యింట్లో వున్న తోబుట్టువుల మధ్య కూడా ఈ భేద భావం కనిపిస్తుంది. మరీ కొందరిళ్ళల్లో అయితే అన్నదమ్ముల పిల్లల మధ్య తేడాలు చెప్పడానికి తెల్లసూర్యం నల్ల సూర్యం అని అనడం కూడా మామూలే. ఒకింటి వాళ్ళు, ఒక ప్రాంతంవాళ్ళ మధ్యలోనే ఇటువంటి అనుభవాలున్ననీలవేణి మరి పాశ్చాత్యదేశాల్లో నివసించాల్సి వచ్చినప్పుడు జరిగిన అనుభవాల సారమే ఈ కథ.
మనిషి సంఘజీవి. ఒక్కడూ వుండలేడు. నలుగురితో కలిసి మెలిసి వుండాలనుకుంటాడు. ఆ కలవడం కూడా తనవాడయితే బాగుంటుందని సహజంగానే అనిపిస్తుంది. ఒక అపరిచిత వ్యక్తి మనకి ఎదురయితే ముందు మనం అతని భౌతిక స్వరూపాన్ని చూస్తాం. నలుపా--తెలుపా, పొడుగా--పొట్టా, లావా--సన్నమా, పెద్దా--చిన్నా, ఇలాగ. వెంటనే మనకి తెలీకుండానే మన మనసులోఒక అభిప్రాయం యేర్పడిపోతుంది. కాని అన్నింటికన్నా మనం ముందు గుర్తించేది ఒంటి రంగు. పుట్టు ఛాయా, పెట్టు ఛాయా అని పైపైన ఎన్ని పూతలు పూసుకున్నా అసలు ఒంటి రంగు పట్టినట్టు తెలుస్తుంది. అలా గుర్తించినప్పుడు దానికి సంబంధించిన పరిణామాలూ అలాగే వుంటాయి. అవి మనవాడే కలుపుకుందాం అన్న భావనా అయివుండవచ్చు లేకపోతే మనవాడు కాదనే భేదభావం కానీ, లేదా ఒక్కొక్కసారి వివక్ష కానీ అయివుండవచ్చు.
మూడేళ్ళపాప ఒక్కత్తీ రోడ్డు మీద తల్లి కోసం ఏడుస్తూ వుంటే, ఆ పిల్ల ఒంటి రంగు చూసి దూరం నుంచే సానుభూతి వాక్యాలు పలుకుతూ, నీలవేణిది కూడా ఆ పిల్ల లాగే తెల్లతోలు కాదని గుర్తించి, మీ పిల్లని చూసుకోవాలి కదా అన్నప్పుడు కలిగిన ఆశ్చర్యం కన్న-- అంత చిన్న పిల్ల కూడా కేవలం నీలవేణి ఒంటి రంగు చూసి తన జాతే ననుకుంటూ వచ్చి కాళ్ళకు చుట్టుకు పోవడం ఆమెకు మరింత ఆశ్చర్యం కలిగిస్తుంది.
తర్వాత నీలవేణిని రోడ్డు మీద అటకాయించి కొందరు వ్యక్తులు ఆమె బేగ్ లాక్కుంటున్నప్పుడు ఒక నల్లతోలు మనిషి ఆమె కోసం వాళ్ళతో దెబ్బలాడి గాయాల పాలవడంతో, పోలీసులూ, వైద్య సదుపాయం రావడంతో, కథ ముగిసినా ఆ సమయం లో నీలవేణి మనోభావాలు రచయిత్రి బాగా వివరించారు.
మనుషులు భౌతికంగా కనపడడానికి రకరకాల రంగుల్లో వున్నా ఆ మనుషులందరికీ లోపల రక్తం రంగు మటుకు ఒక్కటే కదా.. అదే ఎరుపు అంటూ మనుషులందరిలోనూ వున్న ఏకత్వాన్ని ఎత్తి చూపించడం ముగింపుకి అందమిచ్చింది.
****************************************************************************
ఈ కథను మీరు ఇక్కడ చదవవచ్చు.
http://www.kathajagat.com/katha-jagattuloki-adugidandi/rangutolu---nidudavolu-malati
ఈ కథ నాకు ఎందుకు నచ్చిందంటే మనుషులందరూ భిన్న జాతులకు చెందిన వారయినా అందరిలోనూ ప్రవహించేది ఎర్రని రక్తమే అని భిన్నత్వం లో ఏకత్వం చూపించడం.
ప్రాణి భూమ్మీద పడగానే ఆడా మగా నిర్ధారించుకున్నాక వెంటనే తలయెత్తే ప్రశ్న తెలుపా నలుపా అని చెప్పుకోడంలో తప్పు లేదేమో. ఒకే యింట్లో వున్న తోబుట్టువుల మధ్య కూడా ఈ భేద భావం కనిపిస్తుంది. మరీ కొందరిళ్ళల్లో అయితే అన్నదమ్ముల పిల్లల మధ్య తేడాలు చెప్పడానికి తెల్లసూర్యం నల్ల సూర్యం అని అనడం కూడా మామూలే. ఒకింటి వాళ్ళు, ఒక ప్రాంతంవాళ్ళ మధ్యలోనే ఇటువంటి అనుభవాలున్ననీలవేణి మరి పాశ్చాత్యదేశాల్లో నివసించాల్సి వచ్చినప్పుడు జరిగిన అనుభవాల సారమే ఈ కథ.
మనిషి సంఘజీవి. ఒక్కడూ వుండలేడు. నలుగురితో కలిసి మెలిసి వుండాలనుకుంటాడు. ఆ కలవడం కూడా తనవాడయితే బాగుంటుందని సహజంగానే అనిపిస్తుంది. ఒక అపరిచిత వ్యక్తి మనకి ఎదురయితే ముందు మనం అతని భౌతిక స్వరూపాన్ని చూస్తాం. నలుపా--తెలుపా, పొడుగా--పొట్టా, లావా--సన్నమా, పెద్దా--చిన్నా, ఇలాగ. వెంటనే మనకి తెలీకుండానే మన మనసులోఒక అభిప్రాయం యేర్పడిపోతుంది. కాని అన్నింటికన్నా మనం ముందు గుర్తించేది ఒంటి రంగు. పుట్టు ఛాయా, పెట్టు ఛాయా అని పైపైన ఎన్ని పూతలు పూసుకున్నా అసలు ఒంటి రంగు పట్టినట్టు తెలుస్తుంది. అలా గుర్తించినప్పుడు దానికి సంబంధించిన పరిణామాలూ అలాగే వుంటాయి. అవి మనవాడే కలుపుకుందాం అన్న భావనా అయివుండవచ్చు లేకపోతే మనవాడు కాదనే భేదభావం కానీ, లేదా ఒక్కొక్కసారి వివక్ష కానీ అయివుండవచ్చు.
మూడేళ్ళపాప ఒక్కత్తీ రోడ్డు మీద తల్లి కోసం ఏడుస్తూ వుంటే, ఆ పిల్ల ఒంటి రంగు చూసి దూరం నుంచే సానుభూతి వాక్యాలు పలుకుతూ, నీలవేణిది కూడా ఆ పిల్ల లాగే తెల్లతోలు కాదని గుర్తించి, మీ పిల్లని చూసుకోవాలి కదా అన్నప్పుడు కలిగిన ఆశ్చర్యం కన్న-- అంత చిన్న పిల్ల కూడా కేవలం నీలవేణి ఒంటి రంగు చూసి తన జాతే ననుకుంటూ వచ్చి కాళ్ళకు చుట్టుకు పోవడం ఆమెకు మరింత ఆశ్చర్యం కలిగిస్తుంది.
తర్వాత నీలవేణిని రోడ్డు మీద అటకాయించి కొందరు వ్యక్తులు ఆమె బేగ్ లాక్కుంటున్నప్పుడు ఒక నల్లతోలు మనిషి ఆమె కోసం వాళ్ళతో దెబ్బలాడి గాయాల పాలవడంతో, పోలీసులూ, వైద్య సదుపాయం రావడంతో, కథ ముగిసినా ఆ సమయం లో నీలవేణి మనోభావాలు రచయిత్రి బాగా వివరించారు.
మనుషులు భౌతికంగా కనపడడానికి రకరకాల రంగుల్లో వున్నా ఆ మనుషులందరికీ లోపల రక్తం రంగు మటుకు ఒక్కటే కదా.. అదే ఎరుపు అంటూ మనుషులందరిలోనూ వున్న ఏకత్వాన్ని ఎత్తి చూపించడం ముగింపుకి అందమిచ్చింది.
****************************************************************************
సుస్వాగతం ..
తెలుగు వెలుగులు
>
