హమ్మ మొబైలా...

మొబైల్ ఫోన్లు కొత్తగా వచ్చినప్పుడు కొందరు వ్యక్తులు వాటిని సమయం సందర్భం లేకుండా ఎప్పుడు పడితే అప్పుడు ఎక్కడ పడితే అక్కడ ఉపయోగించేవారు. అలాంటివారిని చూసి వ్యంగ్యంగా అల్లిన చిన్న రచన.
ఈ కథ 2004 సంవత్సరంలో డిసెంబరు నెల ముఫ్పై తారీకు ఆంధ్రభూమి వారపత్రికలో అచ్చయింది.
వారికి నా ధన్యావాదాలు తెలుపుకుంటూ...

హమ్మ మొబైలా...

హమ్మ మొబైలా...
ఆ వేళ నగరంలో ఎన్ని పెళ్ళిళ్ళో! మంచి ముహూర్తం కావడం వల్లనూ, అంతకు ముందే మూఢం వెళ్ళడం వల్లనూనేమో ఆ ముహూర్తానికి చాలా పెళ్ళిళ్ళౌతున్నాయి.

కళ్యాణ మండపాలకి గిరాకీ, పురోహితులకీ గిరాకీ, పెళ్ళిమండపం కట్టేవాళ్ళకీ గిరాకీ, కేటరింగువాళ్ళకి గిరాకీ, పూలకి గిరాకీ, అన్నింటికీ గిరాకీయే. అంతదాకా ఎందుకూ.. నా మటుకు నాకే అదే ముహూర్తానికి నాలుగు శుభలేఖలొచ్చేయి.

ఒకటెలాగోలాగ తప్పించుకున్నా మిగిలిన మూడూ మరీ తప్పించుకోలేని బంధువులవీ, స్నేహితులవీను. ఏం చెయ్యను? సరే, ఒకచోటికి ముహూర్తానికి ముందే వెళ్ళి అటెండెన్స్ వేయించుకుని, అక్కడే బ్రేక్ ఫాస్ట్ ముగించుకుని, అక్కడినుంచి రెండోచోటికెళ్ళి సుముహూర్తం దాకా కూర్చుని, అక్షింతలు వేసి, అక్కడ్నించి మూడోచోటకెళ్ళి, సూత్రధారణ చూసి, భోంచేసి రావడానికి ప్రణాళిక వేసుకున్నాను.
జీలకర్ర, బెల్లం పెట్టే సుముహూర్తం తరవాత పెళ్ళికూతురు మధుపర్కాలు కట్టుకునివచ్చి, మంగళసూత్రధారణ జరిగేటప్పటికి సమయం పడుతుంది కదా... ఆ సమయంలో మూడో పెళ్ళికి అందుకోవచ్చని నా అభిప్రాయం.

మనలో మన మాట.. ఈ వీడియోల ప్రభావమేమో మరి, ఈ మధ్య పెళ్ళికూతుళ్ళు సుముహూర్తం మేకప్ వేరేగా.. మంగళసూత్రధారణ సమయానికి మేకప్ వేరేగా, వస్త్రధారణ, శిరోజాలంకరణలతో సహా మార్చుకొస్తున్నారు. మరి దానికి సమయం పడుతుంది కదా.. ఆ సమయాన్ని మూడో పెళ్ళికి వెళ్ళడానికి ప్లాన్ చేసుకున్నాను.

పొద్దున్నే ఎనిమిదిగంటలకల్లా అనుకున్నట్టుగానే మొదటి పెళ్ళికి వెళ్ళి అటెండెన్స్ వేయించుకుని, బ్రేక్ ఫాస్ట్ కానిచ్చి రెండోపెళ్ళి మండపానికి వచ్చాను. మొదటిపెళ్ళివారికన్నా వీరు కొంచెం హైక్లాసు వాళ్ళు. మామూలు మధ్యతరగతివాళ్ళే ఈ రోజుల్లో పెళ్ళిళ్ళకి లక్షలు ఖర్చు పెడుతుంటే, మరి వీళ్ళకేం లోటు? ఆవరణంతా వాహనాలతో నిండిపోయింది. నా చిన్న స్కూటరు పెట్టే స్థలం కూడా కనపడక రోడ్డు మీదున్న కిళ్ళీకొట్టు పక్కన పెట్టి వాడికి జాగ్రత్తలు చెప్పి లోపలికెళ్ళాను.

రెండువైపుల తల్లితండ్రులూ పెద్ద హోదాల్లో వున్నవాళ్ళు. పిల్లలు కూడా బాగా చదువుకుని ఈ హైటెక్ రోజులకి తగ్గ ఉద్యోగాలు చేస్తున్నవాళ్ళు. శుభలేఖ ఇవ్వడానికి ఇంటి కొచ్చినప్పుడు పెళ్ళికొడుకు తండ్రి అన్న మాటలు గుర్తొచ్చేయి.

"ఏం రోజులండి గురువుగారూ యివి? ఉద్యోగ భద్రత అంటూ ఏమీ అఖ్ఖర్లేదు. అంతా అనుభవించెయ్యడమే అంటాడు మావాడు. వాడు మొదట చేరిన కంపెనీ లోనే నేను రిటైరయ్యే టైముకి వచ్చిన దానికన్నా రెట్టింపొచ్చేది జీతం. ఆ తరవాత వాడు మూడు కంపెనీలు మారేడు. అటువంటిదిప్పుడు వాణ్ణి పటుకోగలమా?"

నిజమేకదా అనిపించింది.

అమ్మాయి కూడా యించుమించు అన్ని అర్హతలూ వున్న పిల్లేనట. యింకేం? మరింక వాళ్ళిద్దరూ పెళ్ళిపీటల మీద కూర్చుంటారో లేక ఆకాశానికి వేసే నిచ్చెన మీదుంటారో అనుకుంటూ లోపలి కడుగుపెట్టాను.

ఏమాట కామాటే చెప్పాలి. ఇద్దరూ పీటల మీదే వున్నారు. మధ్యలో తెర. సుముహూర్తానికింకా సమయముందనుకుంటాను. హాలు కిటకిట లాడిపోతోంది. ముందు నుంచి చివరిదాకా చూస్తే పెళ్ళికొడుకు బంధువుల్లో ఒకరు నన్ను గుర్తుపట్టి తీసికెళ్ళి మండపం పక్కన అతను కూర్చున్న కుర్చీని ఖాళీ చేసి నాకిచ్చి అతను అదృశ్యమైపోయేడు. ఒకసారి నాలుగువైపులా చూసి దృష్టి పెళ్ళిమండపం వైపు తిప్పాను.
అద్భుతంగా అలంకరించారు పెళ్ళిమండపాన్ని. రంగురంగుల పువ్వులతో ఏ రంగుకారంగు ప్రాధాన్యతనే ఎక్కువన్నట్టు చూపిస్తూ ఎంతో కళాత్మకంగా వున్న పెళ్ళి మండపాన్నిచూసి మెచ్చుకోకుండా వుండలేకపోయాను.

మండపంలో పెళ్ళికొడుకు, పెళ్ళికూతురు మధ్యలో తెర, దాని మీద అందంగా "తెర తీయగానే -సుమ దరహాస సుమ వర్షం" అని వుంది. అవును, గుర్తొచ్చింది, పెళ్ళికూతురు పేరు సుమ కదా అనుకున్నాను. దృష్టి పెళ్ళిపీటలవైపు మళ్ళించాను.

పెళ్ళికూతురు బంగారు మలామా వేసినట్టు మెరిసిపోతోంది. పెళ్ళికొడుకేమీ తక్కువగా లేడు.
ఎవరో డిజైనర్ చక్కగా డిజైన్ చేసిన పంచెలాంటి పైజమా, మెడకీ, భుజాలకీ, చేతులకీ భారీగా ఎంబ్రాయిడరీ చేయబడిన కుర్తా, ఆ జరీని కప్పేస్తూ మెడలో బంగారు గొలుసొకటీ, ముత్యాల హారమొకటీ, పగడాల దండొకటీ వేసుకున్నాడు. ఎవరు మేకప్ చేసేరో కానీ మొహాన కళ్యాణంబొట్టు కూడా అందంగా దిద్దారు.
కాని.. కాని.. అదేమిటి? ఆ పెళ్ళికొడుకు మెడ అలా వంగిపోయిందేవిటీ? నాకు తెలిసినంతవరకు ఆ కుర్రాడు స్ఫురద్రూపేనే.. నా మెడని కాస్త ముందుకి వంచి చూసేను. ఆ... అదీ సంగతి.. అది మెడ వంగడం కాదు. ఆ పిల్లాడు మొబైల్ ఫోన్ లో మాట్లాడుతున్నాడు. మెడకీ, భుజానికీ మధ్యలో నొక్కిపెట్టిన మబైల్ లో మాట్లాడుతూ, ఎడంచెయ్యి పైకెత్తి వచ్చినవారిని విష్ చేస్తూ, కుడిచేత్తో తన ముందున్న దేవుడికి పూజ చేస్తున్నాడు. ఆ సమయంలో అతను చేస్తున్న అష్టావధానానికి తెల్లబోయేను. అతను పురోహితుడు చెప్పే మంత్రాలు వింటూ పూజ చేస్తున్నాడో లేకపోతే మొబైల్ ఫోన్ లో మాటలు వింటూ చెయ్యాడిస్తున్నాడో నాకర్ధం కాలేదు.

చూపు పెళ్ళికూతురి వైపు తిప్పాను. ఆమె లోపలే గౌరీపూజ ముగించుకుని వచ్చిందనుకుంటాను. ఇంకా యిక్కడామెకి పురోహితుడు పూజ చెయ్యడానికేమీ చెప్పలేదనుకుంటాను. అందుకనామె అలవోకగా కుడిచేతిలోని రుమాలుతో మేకప్ కి పట్టిన చెమటని సుతారంగా అద్దుకుంటూ, ఎడంచేత్తో మొబైల్ ఫోన్ చెవి దగ్గరగా పెట్టుకుని మాట్లాడుతోంది. ఆ కాసేపూ కూడా మొబైల్ ఫోన్లు వదలలేని వాళ్ళ హైటెక్ జీవితాలకి విస్తుపోకుండా వుండలేకపోయాను.

సుముహూర్తం సమీపిస్తోంది. పురోహితులు పెళ్ళికొడుకు, పెళ్ళికూతుళ్ళ యిద్దరిచేతులూ జీలకర్ర బెల్లం కలిపిన ముద్ద పెట్టడానికి ముందుకి తీసుకున్నారు. వాళ్ళ చేతులు పురోహితులు తీసుకున్నా వాళ్ళు మాత్రం మొబైల్ లో మాట్లాడుతూనే వున్నారు.

"బాబూ, ఆ మాట్లాడ్డం కాస్త ఆపితే సుముహూర్తం జరిపిస్తాం." ఒకాయన స్పష్టం చేసాడు. పెళ్ళికూతురు మొబైల్ ఫోన్ లో ఏదో చెప్పి సంభాషణ ముగించి మొబైల్ చేతిలో పట్టుకుంది. ఆమెని చూసి పెళ్ళికొడుకు కూడా అదేపని చేసాడు. "అమ్మయ్య" అనుకుని పురోహితులు మంత్రాలు చదవడం మొదలుపెట్టారు.

మళ్ళీ "కుయ్ కుయ్ " మంటూ ఏవేవో రాగాలతో మొబైల్స్ రెండూ మోగడం మొదలుపెట్టాయి. స్ప్రింగ్ లాగా పెళ్ళికొడుకు మొబైల్ ని మళ్ళీ మెడకీ, భుజానికీ మధ్యలో అతికించేసుకున్నాడు. పెళ్ళికూతురి ఎడమ అరిచేయి మొబైల్ తో సహా ఎడమచెవికి అతుక్కుపోయింది. పురోహితులు మంత్రాలు చదవడం ఆపేసి వీళ్ళకోసం నిరీక్షించడం మొదలుపెట్టేరు. ఎక్కువ టైమేమీ తీసుకోకుండా పాపం రెండు నిమిషాల్లోనే వధూవరులిద్దరూ మాట్లాడ్దం ముగించి మళ్ళి సుముహూర్తం ఫోజ్ కొచ్చేసేరు.

మళ్ళీ పురోహితులు మంత్రాలు మొదలుపెట్టేరు. మళ్ళీ మొబైల్స్ మోగేయి. మళ్ళీ అంతరాయం. నాకు చిరాకనిపించింది. నాకే యిలా వుంటే మరింక ఆ పెళ్ళి జరిపించే పురోహితులకెలా వుంటుందో! ఆ కాసేపూ మొబైల్ ఆఫ్ చెయ్యొచ్చు కదా! వాళ్ళకి ప్రతి నిమిషం విలువైనదే స్వంత పెళ్ళి కన్నా కూడా.
పురోహితులకి పాపం ఏం చెయ్యాలో తెలీట్లేదు. గట్టిగా ఏమీ అనలేరు. అలాగని వాళ్ళు చెయ్యవలసిన పధ్ధతిని మార్చుకోలేరు.

మొబైల్స్ ఆఫ్ చెయ్యమని పెద్దవాళ్ళే వాళ్ళకి చెప్పే పధ్ధతక్కడ కనిపించటంలేదు. ఈ విధంగా ఒకసారి కాదు రెండుసార్లు కాదు నాలుగైదుసార్లు జరిగింది. పురోహితుల కింక విసుగొచ్చేసింది. ఇద్దరూ ఒకవైపుకి జరిగి కూడబలుక్కున్నారు. పిల్లతండ్రిని, పిల్లాడితండ్రిని పిల్చి ఏదో అడిగారు. పెళ్ళిమండపం దిగి, నేనున్న వైపుకొచ్చి నా పక్కనున్న కుర్చీల్లో సెటిలయ్యి ఎదురుగా వున్న పెళ్ళికొడుకు, పెళ్ళికూతుళ్ళనే చూస్తూ కూర్చున్నారు.

నాకేమీ అర్ధం కాలేదు. చిన్నప్పుడు చదివిన కథలు గుర్తొచ్చేయి. తపస్సు చేసే మునీశ్వరుల్ని నిర్లక్ష్యం చేసిన రాజుల్ని ఆ మునులు శపించినట్లు యిప్పుడీ పురోహితులు ఆ పెళ్ళి చేసుకునే పిల్లల్ని శపించేస్తారేమోనని అనిపించింది. అంతటి తపఃశ్శక్తి వీళ్ళకుండదేమోలే అని నాకు నేనే సమాధానం చెప్పుకున్నాను. కుతూహలం ఆపుకోలేక వాళ్ళనే గమనిస్తూ కూర్చున్నాను.

వధూవరులిద్దరినీ దీక్షగా గమనిస్తున్న పురోహితులిద్దరూ వాళ్ళు మొబైల్ లో మాట్లాడ్డం ఆపడం చూసి ఒక్కసారిగా అలర్టయ్యేరు. ఇద్దరూ నడుములో దోపుకున్న మొబైల్ ఫోన్లని బైటకి తీసేరు. నంబర్లు నొక్కేరు. మొబైల్ మోగగానే పెళ్ళిమండపంలో కూర్చున్న పెళ్ళికొడుకూ, పెళ్ళికూతురూ ఆటోమేటిగ్గా వాటిని చెవులకంటించేసుకున్నారు. పురోహితులిద్దరూ నా పక్కనున్న కుర్చీల్లో కూర్చుని సుముహూర్తం మంత్రాలు చదువుతుంటే పెళ్ళిమండపం లోని వధూవరులిద్దరూ మొబైల్ ఫోన్లు చెవికంటించేసుకుని వీళ్ళు చెప్పినట్లు చేసేస్తున్నారు. ఒకళ్ళనెత్తిమీదొకళ్ళు జీలకర్రబెల్లం పెట్టేసుకుని సుముహూర్తం కానిచ్చేసారు.
అయమ్ముహూర్త స్సుముహూర్తమస్తు.
నేను "హమ్మ మొబైలా!" అనుకున్నాను.

==============================================================


ఆంధ్రభూమి సౌజన్యంతో...