తమలపాకుతో నువ్వొకటిస్తే..

ఫిబ్రవరి/ మార్చి 2017 జాబిలి  సాహితి సామాజిక రాజకీయ మాసపత్రికలో  నేను వ్రాసిన "తమలపాకుతో నువ్వొకటిస్తే.." అనే కథ ప్రచురించబడింది. చదివి మీమీ అభిప్రాయాలు చెపుతారుకదూ!

తమలపాకుతో నువ్వొకటిస్తే…

                                                                                                      .

      “ఇంత లావున్నావు తేలుమంత్రం తెలీదా అన్నట్టు యిన్నేళ్ళొచ్చేయి ఆమాత్రం కంప్యూటర్ చూడ్డం తెలీదూ..”

అని రుక్మిణి వెటకారంగా అన్న మాటలకి ఉడుక్కున్నాడు ఆనందరావు.

“రెండేళ్ళ పిల్లాడు  బొమ్మలతో ఆడుకున్నట్టు ఆడుకుంటాడు దీనితో..” యింకోమాట కూడా జోడించింది రుక్మిణి అగ్నికి ఆజ్యం పోసినట్టు.

“అవునూ.. నాకు తెలీదూ.. ఇంతోటి కంప్యూటరూ రాకపోతే యిప్పుడు నాకొచ్చిన నష్టం యేవీలేదు. యేం..నన్ననే బదులు  నువ్వు నేర్చుకోవచ్చుగా.” మాటకి మాట బదులు చెప్పేనని సంతోషించేడతను. రుక్మిణి పిల్లలతో మాట్లాడలేకపోయినందుకు  విసుక్కుంటూ కంప్యూటర్ ముందునుంచి లేచి  టీవి చూడ్డానికి వెళ్ళిపోయింది. ఆహ్లాదకరంగా గడపవలసిన ఆదివారం ఉదయం ఆనందరావు యింట్లో అలా మొదలైంది.

 ఆనందరావు రిటైరయి అయిదేళ్ళైంది. ఆ రోజుల్లో ఆఫీసుల్లో కంప్యూటర్ ఈరోజుల్లో వాడినంత ఎక్కువగా లేకపోవడం వలన అది నేర్చుకోకుండానే అతను ప్రభుత్వోద్యోగిగా రిటైరయిపోయేడు.  ఇప్పుడు పిల్లలు పరాయిదేశాల్లో స్థిరపడడంతో రుక్మిణికి, ఆనందరావుకీ పిల్లలతో మాట్లాడడానికి కంప్యూటర్ వాడడం తప్పనిసరైంది. మొదట్లో కొన్నాళ్ళు ఫోన్ లో మాట్లాడేవారు. ఆ ఫోన్ చేసినప్పుడు కొన్ని మాట్లాడీ, ఇంకొన్ని మర్చిపోతూ వుండేవారు. యిదంతా చూసిన వాళ్ళబ్బాయి మురళి ఆర్నెల్లక్రితం యిండియా విజిట్ కి వచ్చినప్పుడు ఇంట్లో కంప్యూటర్ కొనిపెట్టి, దానిని యెలా ఉపయోగించాలో తండ్రికి బోధించాడు. మురళి చెప్పినప్పుడు “హోస్.. యింతేనా..” అనిపించిన ఆనందరావుకి, తర్వాత స్వయంగా దానిముందు కూర్చుని  యేదైనా మీట నొక్కుదామంటే అన్నీ అనుమానాలే వచ్చేవి. అందులోనూ యివాళ రుక్మిణి పక్కనే కూర్చుని  యేది నొక్కుదామన్నా యేదో బాంబు పేలుతుందన్నట్టు “అదికాదు.. ఇదికాదు..” అంటూ వెనకనుంచి హెచ్చరికలు మొదలుపెట్టడంతో యే మీట నొక్కాలో తెలీక నొక్కిన మీట తప్పుదవడం వలన పిల్లలతో చాటింగ్ చెయ్యడానికే కుదరలేదు. అందుకే రుక్మిణికి అంత విసుగు, నిరాశాను.

 అసలు ఆనందరావు ఇప్పటికి ఆర్నెల్లనుంచి కాస్త ఆ కంప్యూటర్ యెలాగ చూడాలో చెప్పమని మేనల్లుడు రవిని అడుగుతున్నాడు. రవి, అతని భార్య రేణూ కూడా సాఫ్ట్ వేర్ ఉద్యోగులే. వారికి టైమ్ దొరకడమే అపురూపం. అందుకే మావయ్యమాట కాదనలేక వస్తావస్తానంటూ కాలం గడిపేస్తున్నాడే కానీ పాపం రవికి రావడానికే కుదరటంలేదు. రుక్మిణి వెటకారం చూసాక ఇంక యివాళైనా గట్టిగా అడగకపోతే  లాభంలేదని మళ్ళీ ఫోన్ చేసాడు రవికి ఆనందరావు. “ఏరా.. ఇవాళ ఆదివారవే కదా.. వస్తావా.” అంటూ.

   మేనమావా, మేనల్లుళ్ల మధ్య అభిమానాలూ, చనువూ బాగానే వున్నాయి. కానీ “ఇవాళా..” అన్న రవి గొంతు కాస్త నీరసంగా వినిపించింది ఆనందరావుకి. “ఏమైందిరా..” అనడిగాడు ఆతృతగా.. “అబ్బే.. ఏం లేదులే మావయ్యా.. వస్తాను..” అన్నాడు రవి. “అయితే భోజనానికి వచ్చెయ్యండి యిద్దరూ..” అన్న ఆనందరావు మాటలకి “అబ్బే లేదు మావయ్యా.. రేణూ యెవరో ఫ్రెండ్ యింటికి వెళ్ళాలిట. నేను వస్తాలే ఓ గంటలో..” అంటూ ఫోన్ పెట్టేసాడు రవి.

 “యేమన్నాడు రవీ.. వస్తానన్నాడా..?” మనిషి టీవీ ముందు కూర్చున్నా చెవులు యిటువైపే వుంచిన రుక్మిణి మళ్ళీ ఆనందరావు కూర్చున్న గదిలోకి వచ్చి అడిగింది. “ఊ..” అన్న ఆనందరావు మాటలకి, “యిద్దరినీ భోజనానికి వచ్చెయ్యమనలేకపోయారా..” అంది సంబరంగా. పదిమందికి ఆనందంగా వండి వడ్డించే రుక్మిణికి గుజ్జనగూళ్ళొండినట్టు తమిద్దరకే వంట చేసుకోవడం అస్సలు నచ్చదు.  అందుకే యింటికి యెవరు భోజనానికి వస్తారా అని చూస్తుంటుంది. అందులోనూ రవి, రేణుల జంటంటే మరీ ఇష్టం రుక్మిణికి.

“రమ్మన్నాను. కానీ రేణు యెవరో ఫ్రెండ్ యింటికి వెడుతోందిట. రవి వస్తానన్నాడు..” అన్నాడు ఆనందరావు. యివాళ యెలాగైనా రవి దగ్గర ఈ మెయిల్స్ పంపడాలూ, చాటింగ్ చెయ్యడాలూ, స్కైప్ లో పిల్లలను చూస్తూ మాట్లాడడాలూ  క్షుణ్ణంగా నేర్చుకోవాలని కృతనిశ్చయుడైపోయాడతను.  కానీ రేణు రాకుండా రవి ఒక్కడే రావడం రుక్మిణికి నచ్చలేదు. యింకేం మాట్లాడకుండా వెళ్ళిపోయిందావిడ.

  సరిగ్గా పదకొండుగంటలకల్లా రవి తన లాప్ టాప్ బాగ్ తీసుకుని మేనమావ ఆనందరావు యింటికి వచ్చేసేడు. రాగానే అత్తయ్య ఇచ్చిన చిక్కటి కాఫీ తాగి, సిస్టం ముందు కూర్చుని మెయిల్ ఎలా చూడాలో, ఆన్ లైన్ వెళ్ళి ఎలా చాట్ చెయ్యాలో అన్నీ ఆనందరావుకి చూపించాడు.

    ఆన్‍లైన్ లోకి వెళ్ళి పిల్లలతో ఎలా మాట్లాడొచ్చో రవి ఒకటొకటిగా చూపిస్తుంటే ఆనందరావు చిన్న నోట్ బుక్ లో స్టెప్- బై- స్టెప్ రాసుకుంటున్నాడు. అది చూసిన రవి నవ్వుకుంటూ “అన్నీ ఇక్కడే కనిపిస్తాయి గదా మామయ్యా, వేరే రాసుకోడం యెందుకూ?” అన్నాడు. “ఏవిటి కనిపించేది నామొహం.. స్క్రీన్ మీద బోల్డు ఆప్షన్సు వుంటాయి. అవన్నీ చదివినా తెలియొద్దూ.. దాని బదులు మనకేది కావాలో ముందే రాసి పెట్టుకుంటే దానినే నొక్కొచ్చు. “ అన్న ఆనందరావు మాటలు విని యింకిలా లాభంలేదనుకున్నాడో యేమో ప్రత్యక్ష్యంగా చూపించడానికి ఆన్‍లైన్ లో మనకి కావలసినవాళ్ళుంటే వాళ్ల పేరు దగ్గర ఆకుపచ్చగా చుక్క  కనిపిస్తుందని చెపుతూ వాళ్ళావిడ రేణూ పేరు యెదురుగా కనిపించిన గ్రీన్ డాట్ ని చూపిస్తూ అక్కడ క్లిక్ చేసాడు రవి.

   అలా క్లిక్ చెయ్యగానే ఒక డైలాగ్ బాక్స్ లాంటిది వచ్చింది. అందులో రవి "హి.." అని టైప్ చేసాడు. అటునుంచి కదలిక లేదు. బహుశా  రేణూ చూసుండదా.. అనుకుంటూ మళ్ళీ "మై స్వీటీ.." అని టైప్ చేసాడు. అంతే.. సమాధానం తుపాకీగుండు కన్న వేగంగా వచ్చింది. అది చూసిన రవి మొహం  నల్లగా మాడిపోయింది. మాడిపోయిన  రవి మొహం చూసిన ఆనందరావు అసలు రేణూ యేం రాసిందా అని తొంగి చూసేడు. ఆ బాక్స్ లో ఒక గుండ్రటి సున్నాలో కళ్ళూ, నోరూ కనిపిస్తున్నాయి. కళ్ళు అదేవిటీ అలా పెద్దవీ, చిన్నవీ అవుతున్నట్టూ, కనుబొమలు వక్రంగా పైకి లేచినట్టూ, పెదాలమధ్య పళ్ళు అకస్మాతుగా బైటకొచ్చి పటపటలాడించినట్టూ కనపడుతున్నాయి అనుకుంటూ అదేవిటో అర్ధంకాక రవి మొహం వైపు చూసాడు. నల్లబడిన రవి మొహం తెల్లగా పాలిపోయి కనపడింది. "ఏవిట్రా అది?" ఆతృత ఆపుకోలేకపోయాడు ఆనందరావు.

రవి అదేవిటో వివరించి చెప్పాడు. వాళ్ళావిడిచ్చిన మెసేజ్ లో మొహంలో భావాలు అలా వుంటే వాళ్ళ ఆవిడకి కోపమొచ్చిందని అర్ధమట. "ఎందుకురా కోపం? ఏం చేసావేంటీ?" "ఏమో నాకేం తెలుసూ?" పాపం జాలేసింది ఆనందరావుకి మేనల్లుడి మీద."పొద్దున్న ఇంట్లో ఏం జరిగిందిరా?"  "ఇంట్లో ఏమైనా మాట్లాడుకుంటే పక్కవాళ్ళకి వినపడుతుంది కదా. అందుకే ఇంట్లో ఏవీ మాట్లాడుకోం.""మరి పోట్లాట?"

"మాట్లాటే లేకపోతే మరింక పోట్లాట మాటెక్కడిది?". మేనల్లుడు సమాధానానికి  ఏడిసినట్టుంది అనుకున్నాడు ఆనందరావు. చుట్టూ నలుగురు మనుషులున్నారని భార్యాభర్తలు ఒకరిమీదొకరు కోపగించుకోడం మానేస్తారా.  అసలు భార్య కోపం తెచ్చుకోడంలో ఎంత ఆనందం వుందో ఈ కుర్రకుంకలకేం తెలుసు?  అందులోనూ ఈ రేణూ కోపమొచ్చిందని చెప్పిన పధ్ధతేమీ అస్సలు బాగులేదు. చుట్టుపక్కల ఎంతమందుంటే మటుకేం? కోపమొస్తే వెంటనే కోపగించుకోకుండా చుట్టుపక్కలవాళ్ళ గురించి ఆలోచిస్తారా ఎవరైనా? యేదో కోడ్ పెట్టుకోరూ? 

  యిదివరకురోజుల్లో చుట్టూ యెంతమందున్నా భార్య మీద కోప్పడ్డానికి మగవాడికి మొగుడిననే  ఆయుధం ఒకటుండేది. ఆ ఆయుధంతో ఆ మొగుడు ఎంతమందిలోనైనా భార్య మీద యెన్ని అరుపులు అరిచినా చెల్లిపోయేది. కానీ పాపం భార్యలకి భర్తమీద కోపం వచ్చినా నలుగురిముందూ యేమనలేకపోయేవారు. అలాగని వూరుకోకుండా ఆరోజుల్లో నలుగురిలోనూ వున్నప్పుడు మొగుడనేవాడు ఏం మట్లాడాలో, ఎలా మాట్లాడాలో చెప్పడానికి ఆడవారికి ఎంచక్కటి పడికట్టు వాక్యాలుండేవి.

 మొగుడనేవాడు ఎంతమందిలో వున్నా సరే, ఆవిడగారు, "ఏవండీ, ఓసారిలా వస్తారా.." అంటే దానర్ధం ఆవిడ భర్తని లోపలికి పిలిచి, ఎవ్వరూ చూడకుండా, అందరికీ వినపడేలా లోపల ప్రయివేటు చెప్పేసి బయటికి పంపేదన్న మాట.

 అదేకనక ఏ పెళ్ళిలోనో పేరంటంలోనో మొగుడు ఏదో కాస్త స్వేఛ్ఛ దొరికింది కదాని పేట్రేగిపోయి మట్లాడేస్తుంటే ఎంతో ముద్దుగా చెపుతుంది..."ఇంటికి రండి. మీ పని చెపుతాను.." అని. అంతే... అంతటి మగధీరుడూ మళ్ళీ యింటి కెళ్ళేదాకా నోరిప్పితే ఒట్టూ.

 అసలు సిసలైన జాణలైన భార్యలు మరోరకం వుంటారు. వాళ్ళు ఎంతమందిలో వున్నాసరే భర్త పక్కనే కూర్చుంటారు. అది మొగుడంటే ప్రేమతో కాదు. పక్కనే కూర్చుంటే అతగాడేమైనా అవాకులూ చవాకులూ పేలుతుంటే ఎవరూ చూడకుండా పక్కనుంచి తొడపాశం పెట్టొచ్చని. కాని అదేం ఖర్మమో.. అలాంటి జాణలకి వట్టి చవటదద్దమ్మలు మొగుళ్ళుగా దొరుకుతారు. "అమ్మా, ఇదెందుకో గిల్లుతోంది చూడవే..." అని అతి రహస్యాన్ని బట్టబయలు చేసేస్తారు.

  ఇలాంటి సొగసైన విషయాలు కేవలం భార్యలకు కోపమొస్తేనే భర్తలకు తెలుస్తాయి. ప్రత్యక్ష్యంగా భార్యతో కలహపడడంలో వున్న ఆనందాన్ని స్వయంగా అనుభవించాలి తప్పితే ఇలా ఎక్స్ ప్రెషన్స్, ఎమోషన్స్  చూసేసి భార్యకి మొహం చాటెయ్యడం యేమాత్రం మంచిపని కాదని అనందరావు రవికి హితబోధ చేస్తుంటే అ డైలాగ్ బాక్స్ లో రేణు నుంచి యేదో బొమ్మలాంటిది వచ్చింది. అది చూడగానే రవి సంతోషంతో. “హా తెల్సింది మావయ్యా. వాళ్ల ఫ్రెండింటికి వెడుతున్నప్పుడు రేణూ నన్ను షార్ట్ స్  వేసుకోమంది. నాకేమో అవి నచ్చవు. ఆరడుగులుంటానా. అందులోనూ రివటలా సన్నగా కూడా వుంటానాయె. అలా హాఫ్ పాంట్ వేసుకుంటే మోకాళ్లకింద కాళ్ళు అసహ్యంగా సన్నగా పుల్లల్లా కనపడతాయని వేసుకోనన్నాను. అంతే. అందుకే వాళ్ల ఫ్రెండింటికి నన్ను రావొద్దని తనొక్కతే వెడుతోంది.”

 కారణం తెలిసిన ఆనందరావు “హారి వెర్రినాగన్నా.” అంటూ పకపకా నవ్వేసాడు. “అయితే యింకేం.. కారణం తెల్సిందిగా..యేదో స్నేహితులముందు నిన్ను మాడర్న్ గా చూపించాలనుకుందేమో. తప్పేవుంది. ఆ నిక్కరే వేసుకుంటానని వొప్పేసుకో.”

“మావయ్యా.. నీకు దండం పెడతాను. నిక్కరన్న మాట మాత్రం అనకు. అస్సలు వేసుకోబుధ్ధికాదు. యెంచక్కా రేణూ అన్నట్టు షార్ట్ స్ అను. ప్లీజ్..” యింక వేసుకోక తప్పదని తెలిసాక కనీసం పేరైనా వినబుల్ గా వుండాలని ఆనందరావుని బ్రతిమాలుకున్నాడు.

“పోనీ అలాక్కానీ..  హాఫ్ పాంట్ అనే అందాం. యే రాయైతేనేం పళ్ళూడగొట్టుకుందుకు..” అంటూ మేనల్లుణ్ణి హాఫ్ పేంట్ వేసుకుందుకు వొప్పించిన సంతోషంతో  అలుకబూనిన భార్యని బ్రతిమాలుకోవడం అన్నది యెంత పెద్ద కళో శ్రీకృష్ణుని ఉదహరిస్తూ చెప్పాడు. మావయ్య చేసిన జ్ఞానబోధని రవి ముకుళితహస్తుడై విన్నాడు. రవితో పాటు వీళ్లకి మరో డోసు కాఫీ కావాలేమోనని అడగడానికి వచ్చిన రుక్మిణి కూడా వీళ్ళ సంభాషణ మొత్తం వింది. నెమ్మదిగా చప్పుడు చెయ్యకుండా తలుపు దగ్గరికి వేసి వెళ్ళిపోయింది.

 మేనమావ చెప్పిన పాఠాలు విన్న రవి రేణూని ప్రసన్నం చేసుకునే ఉద్దేశ్యంతో చాట్ బాక్స్ వైపు తిరిగి తెల్లబోయేడు. రేణూ ఆన్ లైన్ నుంచి వెళ్ళిపోయింది. బిక్కమొహం వేసిన రవిని చూసి సంగతి తెలుసుకుని “ఫోన్ చెయ్యి.” అన్నాడు ఆనందరావు. వెంటనే రేణూ నంబరు కలిపాడతను. యెంగేజ్డ్ వచ్చింది. మరింక ఆలస్యం చెయ్యకుండా “సారీ. అయ్ వేర్ వాట్ యు సెడ్.” అని మెసేజ్ పెట్టేసి తేలిగ్గా ఊపిరి పీల్చుకున్నాడతను.

 తేలికపడిన మనసులతో మావా, అల్లుణ్ణిద్దరూ యాక్షన్ మూవీ పెట్టుకుని టీవీ ముందు సెటిలయిపోయేరు. రుక్మిణి మొబైల్ ఫోన్ తీసుకుని వంటింట్లోకి వెళ్ళి రేణూకి ఫోన్ చేసి లంచ్ కి రమ్మని చెప్పింది. రేణూకి రుక్మిణీ ఆంటీ అంటే అమ్మలాగ అన్నీ అర్ధమయ్యేలా చెపుతారని చాలా యిష్టం. కానీ యిప్పుడు రవి వాళ్ళింటికే వెళ్ళాడు. తనూ వెడితే చులకనైపోదూ అనుకుంటూ “సారీ ఆంటీ, నేను మా ఫ్రెండ్ యింటికి వెడుతున్నాను.” అంది. రుక్మిణి వూరుకోలేదు. “రేణూ, నీతో ఓ ముఖ్యవిషయం మాట్లాడాలి.” అంది. “తెలుసాంటీ. రవి అక్కడే వున్నాడు కదా. అంతా నాదే తప్పంటూ నాకు బుధ్ధులు చెపుతారు. “

  “ఊహు.. నీకు బుధ్ధులు చెప్పేంతటివారమా మేము.” అంది రుక్మిణి నవ్వుతూ. “అయినా భార్యాభర్తలన్నాక కూరలో పోపులా పోట్లాటల చిటపటలు  లేకపోతే యెలా. నీకో సంగతి చెప్పనా రేణూ. ఓ పెద్దాయన అంటూండేవారు, దెబ్బలాడుకోని భార్యాభర్తలంటే వాళ్ళు ఒకరితో ఒకరు సహజంగా కలిసి వుండటం లేదూ, యిద్దరి కిద్దరూ నటిస్తున్నారూ..అని..అందుకని యిలా చిన్న చిన్న కలహాలులేని కాపురాలు ఉప్పు లేని పప్పులా వుంటాయి. మీరు దెబ్బలాడుకోడంలో తప్పులేదు కానీ దానినే చివరిదాకా లాగి అవి చిలికి చిలికి గాలివాన కాకుండా మటుకు చూసుకోవాలి.”  “అలాగెందుకవుతుందాంటీ..” “యెందుకవదమ్మా.. ముఖ్యంగా మీరు దెబ్బలాడుకునే విషయం డబ్బుకి సంబంధించినది మటుకు కాకూడదు. డబ్బు మహా పాపిష్టిది. మనుషులను నిర్దాక్షిణ్యంగా విడదీసే మహాశక్తి డబ్బు దగ్గర వుంది. మీ తగాదాలు అంతవరకూ పోకుండా పట్టువిడుపులుండాలి“ “అబ్బె..మా గొడవ డబ్బు గురించి కాదాంటీ..”

  “తెలిసిందమ్మా.. రవి వాళ్ల మావయ్యకి చెపుతుంటే అంతా విన్నాను. యిలాంటి గొడవలతో యిబ్బందిలేదు. కానీ వీటికి కూడా పట్టువిడుపులుండాలి. రవే నీ మాట వినాలి అని నువ్వూ, నువ్వే దిగి రావాలని రవీ అనుకుంటూ యిద్దరూ చెరోవైపూ బయల్దేరారా..లేదా. అదే కూడదంటున్నాను. మీ చిలిపి తగవులకి ఒక టైమ్ లిమిట్ పెట్టుకోండి. అది దాటితే మరింక అతనే దిగిరావాలి అని నువ్వూ, నువ్వే దిగిరావాలి అని రవీ అనుకుంటూ ఈగో లకి పోకుండా యెవరో వొకరు ముందుకొచ్చి మాటలు కలుపుకోండి. యే సంగతైనా సరే విషయం మీ యిద్దరి మధ్యనే వుండాలి. యిప్పుడయితే రవి ఈయనతో చెప్పేడు కనక సరిపోయింది. అదే మరే ఫ్రెండ్ తో నయినా చెప్పుంటే అతను రవిని యింకా రెచ్చగొట్టేలా మాట్లాడొచ్చు కదా. అందుకే అంటున్నాను. రవి యిక్కడే వున్నాడు. నువ్వూ వచ్చెయ్యి. చక్కగా యిద్దరూ భోజనం చేసి వెడుదురుగాని.”

“కానీ ఆంటీ.. “ అంటూ నసుగుతున్న రేణూతో  “రేణూ, మాకన్న యెక్కువ చదువుకున్నవాళ్ళూ, అంతకన్నా యెక్కువగా సంపాదించుకుంటున్నవాళ్ళూ, ప్రపంచంలో యేమూల యేం జరుగుతోందో క్షణాలమీద అరచేతిలో చూసుకోగలిగేవాళ్ళూ మీరు. తమలపాకుతో నువ్వొకటిస్తే అన్న సామెతలాగా చెయ్యకు.” రేణూ కుతూహలంగా అడిగింది “అదేం సామెతాంటీ?” రుక్మిణి నవ్వేసింది.  “చాలా పాతసామెతే రేణూ.. తమలపాకుతో నువ్వొకటిస్తే తలుపుచెక్కతో నేనొకటిస్తా..అనీ భార్యాభర్తలిద్దరూ ఒకరిమీదకి యింకొకరు యుధ్ధానికి సిధ్ధమవడం అన్నమాట..” ఆ సామెత విని హాయిగా నవ్వేసింది రేణూ.

 “అందుకే రేణూ,  యింక నీకు విడమర్చి చెప్పక్కర్లేదనే అనుకుంటున్నాను. నీకు యిష్టమని మామిడికాయపప్పు చేసి, మెంతిబద్దలు వేసేను. రామ్మా. మంచిదానివి కదూ.” అని రుక్మిణి ఆప్యాయంగా పిలిచిన తీరుకి మరింక రేణు రాననలేకపోయింది. “ఈ బుద్దూ అక్కడే వున్నాడా.” అనడిగింది ముందుజాగ్రత్త  పడడానికి. ఫక్కున రాబోయిన నవ్వుని బలవంతంగా ఆపుకుంటూ “వున్నాడు. రా. నువ్వన్న ఈ మాట వింటే మావాఅల్లుళ్ళిద్దరూ తెగ గింజుకుంటారు.”అంది రుక్మిణి. రేణూ కూడా నవ్వుతూ “అలాగే ఆంటీ, అరగంటలో అక్కడుంటాను” అంటూ ఫోన్ పెట్టేసింది.

 వంట పూర్తిచేసి ముందుగదిలోకి వచ్చి సినిమా చూస్తున్న మావా అల్లుళ్లతో రేణూ వస్తోందని చెప్పింది రుక్మిణి. ఒక్కసారి తుళ్ళిపడ్డారిద్దరూ. ఆనందరావు ముందుగా తేరుకుని “రుక్మిణీ, మన మురళీ హాఫ్ పేంట్ యింట్లో యెక్కడో వుండాలి చూడూ.” అన్నాడు ఖంగారుగా. “యెందుకు మావయ్యా..”అన్న రవితో, “రేణూ వచ్చేటప్పటికి నువ్వు హాఫ్ పేంట్ తో కనిపిస్తే సంబరపడుతుందిరా. రుక్కూ, నువ్వు కాస్త తొందరగా వెతుకుదూ.” అన్నాడు ఆనందరావు రుక్మిణిని బ్రతిమాలుతూ. “అందుకే అయితే నా దగ్గరే వుంది మావయ్యా. యింట్లో రేణూ యెంత వెతికినా కనపడకుండా వుండడానికి దానిని నా లాప్ టాప్ బేగ్ లో దాచేసేను. అది నా దగ్గరే వుందిప్పుడు.” అన్నాడు వెలిగిపోతున్న మొహంతో రవి.

“అయితే యింకేం. దూరిపో దానిలోకి.” అన్న మావయ్య మాటలని అయిదునిమిషాల్లో ఆచరణలో పెట్టేసాడు రవి. హాఫ్ పేంట్ లోకి మారిపోయివచ్చిన రవిని చూసి ఫక్కున రాబోయిన నవ్వుని బలవంతాన ఆపుకుంది రుక్మిణి. యింతలోనే యెంటరయ్యింది రేణూ. ఆనందంగా యెదురెళ్ళాడు రవి హాఫ్ పేంట్ ప్రస్ఫుటంగా కనిపించేలా. అతన్ని అలా చూసిన రేణూ మొహం మందారంలా విచ్చుకుంది. మళ్ళీ అంతలోనే ఆలోచనలో పడింది.

“యేమైంది రేణూ అలా వున్నావు.. నువ్వు కోరినట్టే వేసుకున్నాడుగా రవి?” భోజనాలబల్ల దగ్గర అన్నీ సర్దుతూ, తన పక్కన వున్న రేణూని నెమ్మదిగా అడిగింది రుక్మిణి. “అందుకు సంతోషంగానే వుంది ఆంటీ. కానీ రవి అన్నది నిజమే. అంత పొడుగుకాళ్ళు కింద పుల్లల్లా సన్నగా వున్నాయి. పాపం. నా కోసం యెంత యిబ్బంది పడుతున్నాడో.” అంది రేణూ. రేణూ ఆలోచించిన తీరుకి రుక్మిణి పొంగిపోయింది. ఆమెని దగ్గరగా తీసుకుని, “మీరిద్దరూ యిలాగే ఒకరి గురించి మరొకరు ఆలోచించుకోండి చాలు. మీ సంసారం స్వర్గమే..” అంది నిండుమనసుతో.

---------------------------------------------------------------------------------------------------
జాబిలి మాసపత్రిక సౌజన్యంతో..