తల్లీ...నిన్ను దలంచి...

తల్లీ…. భారతి….
నిన్ను తలంచి నేను పట్టిన పొత్తము ఈ విధి భంగమయ్యె
ఏమని చెప్పుదు నాదు దుస్ఠితిన్...

ఉదయమున నిను దలంతునన్న
అరుణకిరణములు సోకని నివాసమయ్యె
మనసు కుత్సాహము లేక మౌని నైతి…….

చైతన్యముతో పట్టువిడక
నీదుగురించి నాల్గు వాక్యముల్ చెప్పుదమన్న
ఏమి పాపము చేసితినొ గాని
వినెడి విద్యార్థి ఎందును కానరాడు…….

నిను తనివార పూజింప విరిసిన పూలుతేబోవ
హతవిధీ.. ఏమని చెప్పుదు ఎక్కడ కాంచిన
కృత్రిమ పుష్పరాజములె గోచరమయ్యె…..

మదిని కలవరమ్ముతో,
తెగని పట్టుదలతో,
ఎటులైన నీదు మహిమలు,
నిను పఠించిన పొసగు మహానందములు,
నీదు దీవెనచే కలుగు పుణ్యములు,
నీదుపై ఏకాగ్రతతో కలుగు అద్వైత సిధ్ధి,
మనఃపీఠమున నిను స్థాపించిన పొందు కైవల్యము,
మరి ఎందును కానరాదని తెలియచెప్పుదుమన్న
వినెడివారు కరవైరి...ఏమనందు...

తల్లీ...భారతీ..నిను కొలవగలేని దౌర్భాగ్యపు జాతి అయినది
వేద విఙ్ఞానఖని అయిన అమృతభాండము ఎదుట నుండగా
ఎడారిలో ఎండమావికై పరుగులిడు యాతన
ఈ పిచ్చి జనుల మది కెందుకొ….

చలము సేయక
నీవు వారిని చల్లగ చూసి
పెడదారి పట్టిన పిలవాని త్రోవ మరల్చి
నీ అక్కున చేర్చి బ్రోవుమ తల్లి శారదా....



-------------------------------------------